Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Στις 5 του Μάη 1912 βγήκε το πρώτο φύλλο της μαζικής μπολσεβίκικης εφημερίδας «Πράβντα», που ιδρύθηκε απ' τους μεγάλους καθοδηγητές των εργαζομένων Λένιν – Στάλιν.

Η μέρα αυτή στάθηκε σταθμός στην ιστορία του επαναστατικού τύπου. Η εμφάνιση της «Πράβντα» ήταν αποτέλεσμα και ανάγκη που έβγαινε από την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος της εργατικής τάξης στη Ρωσία. Απ' τις στήλες της «Πράβντα» το μπολσεβίκικο κόμμα καθοδηγούσε το εργατικό κίνημα προς τον καθορισμένο σκοπό – προς την επανάσταση, που σάρωσε τη τσαρική σαπίλα, την αστική τάξη και τους επεμβασίες και εγκαθίδρυσε τα σοβιέτ.

Ο μπολσεβίκικος τύπος, γεννημένος μέσα στη φωτιά του επαναστατικού αγώνα της εργατικής τάξης, έγινε τεράστια δύναμη στα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας. Είναι ένα σοβαρό και ισχυρό όπλο του κόμματος στον αγώνα για τη νίκη του κομμουνισμού στη σοβιετική χώρα. Στα χέρια του μπολσεβίκικου κόμματος είναι ένα μέσο κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης των μαζών, εξάλειψης των υπολειμμάτων του καπιταλισμού στη συνείδηση των ανθρώπων. Προπαγανδίζοντας την πείρα των πρωτοπόρων της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας, ο σοβιετικός τύπος εξοπλίζει μ' αυτήν την πείρα εκατομμύρια εργαζόμενους και τους βοηθάει ν' αναπτύξουν τα ταλέντα τους. Στα μεταπολεμικά χρόνια ο σοβιετικός τύπος έκανε τεράστια δουλειά για την οργάνωση της παλλαϊκής σοσιαλιστικής άμιλλας, για την αύξηση της παραγωγικότητας της δουλειάς, για την ποιότητα της παραγωγής, για την καλύτερη χρησιμοποίηση των μηχανών, για την οικονομία στα υλικά. Χρησιμοποιώντας το όπλο της μπολσεβίκικης κριτικής και αυτοκριτικής ο σοβιετικός τύπος βοηθάει το κόμμα στον αγώνα ενάντια στη γραφειοκρατεία και στη ρουτίνα και συντελεί στη διάδοση του κάθε τι καινούργιου, πρωτοποριακού, προοδευτικού.

Η δύναμή του βρίσκεται στην αδιάρρηχτη σύνδεσή του με τις μάζες των εργαζομένων. Ανήκει στο λαό, εκφράζει τα ζωτικά του συμφέροντα και γίνεται απ' τα χέρια των λαϊκών μαζών.

Ο σοβιετικός τύπος εξυπηρετεί το έργο της οικονομικής και εκπολιτιστικής άνθισης του σοβιετικού κράτους. Εκφράζοντας την επιθυμία των σοβιετικών ανθρώπων για ειρήνη ξεσκεπάζει τους ιμπεριαλιστές εμπρηστές πολέμου, που θέλουν να ρίξουν τους λαούς σ' ένα καινούργιο μακελειό.

Στη βάση της ιστορικής πείρας του μπολσεβίκικου τύπου αναπτύσσεται και ο τύπος των χωρών της λαϊκής δημοκρατίας. Είναι οργανωτής της άμιλλας των λαϊκών μαζών που χτίζουν το σοσιαλισμό, προπαγανδιστής των ιδεών του Μαρξισμού – Λενινισμού, διαπαιδαγωγεί τους εργαζόμενους στο σοσιαλιστικό πνεύμα. Δυναμώνει η φωνή του προοδευτικού τύπου σ' όλες τις καπιταλιστικές χώρες που οι λαοί τους παλεύουν για την ειρήνη, τη δημοκρατία, το σοσιαλισμό.

Ο αστικός τύπος είναι όπλο στα χέρια των κυβερνητικών κύκλων των καπιταλιστικών χωρών, που τον χρησιμοποιούν για να δηλητηριάζουν τη συνείδηση των ανθρώπων, να σκλαβώνουν οικονομικά και πολιτικά τους εργαζόμενους, να τους κρατούν κάτω απ' την αστική ιδεολογία. Ελευθερία του τύπου σ' αυτές τις χώρες σημαίνει ελευθεριά στους καπιταλιστές ν' αρπάζουν τον τύπο, ελευθερία να πωλούν και ν' αγοράζουν τις εφημερίδες και τα περιοδικά και μαζί μ' αυτά και τους δημοσιογράφους, που είναι πιστοί λακέδες τους.

Στις ΕΠΑ και στην Αγγλία οι αστικές εφημερίδες ανήκουν σε μερικά τραστ εφημερίδων, είναι ιδιοχτησία μεγάλων καπιταλιστικών μονοπωλίων είτε βρίσκονται κάτω απ' την άμεση εξάρτηση απ' αυτά τα μονοπώλια ή τις μεγάλες τράπεζες. Στη Γαλλία οι αντιδραστικές εφημερίδες, ακόμα και η σιχαμερή «Ποπυλέρ» του σοσιαλιστικού κόμματος εξαγοράστηκαν απ' τους αμερικάνους μονοπωλητές και εξυπηρετούν τα σχέδιά τους, προδίνοντας τα εθνικά συμφέροντα της Γαλλίας.

Ο αστικός τύπος των καπιταλιστικών χωρών διαδίδει σήμερα την πολεμική υστερία, ξερνάει σιχαμερές συκοφαντίες ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και τις χώρες της Λ. Δημοκρατίας, προσπαθεί να δηλητηριάζει με το ψέμα τους λαούς για να τους ρίξει σ' έναν καινούργιο πόλεμο, που θα δώσει τεράστια κέρδη στους ιμπεριαλιστές μεγιστάνες του πλούτου.

Όμως στο δρόμο τους αυτόν οι εμπρηστές ενός καινούργιου πολέμου, συναντούν το αξεπέραστο εμπόδιο – το στρατόπεδο των οπαδών της ειρήνης.

Σοβαρό ρόλο στον αγώνα των λαών για την ειρήνη, παίζει ο προοδευτικός, δημοκρατικός τύπος, που κάνει καμπάνια για τη διατήρηση της ειρήνης και ξεσκεπάζει τις πολεμικές μανούβρες των ιμπεριαλιστών.

Στο πρόσωπο του σοβιετικού τύπου ο προοδευτικός τύπος όλων των χωρών βλέπει το παράδειγμα της συνεπούς πάλης για την υπόθεση της ειρήνης.

«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 6/05/1952, ΠΟΛΩΝΙΑ

Π Ρ Ω Τ Ο Μ Α Γ Ι Α

«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 01/05/1952, ΠΟΛΩΝΙΑ

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ

Π Ρ Ω Τ Ο Μ Α Γ Ι Α

Πάνε 66 χρόνια από τότε που οι εργάτες του Σικάγου σημείωσαν με θυσίες και αίμα την 1η του Μάη. Απ' τα τέλη του Απρίλη του 1886 το βιομηχανικό Σικάγο ακινητοποιούνταν από γενική απεργία. Οι εργάτες, που είχαν υποβληθεί σε σκληρή εκμετάλλευση και μεταχείριση, απαιτούσαν βελτίωση των συνθηκών δουλειάς και ελάττωση της εργάσιμης μέρας σε 8ωρο.

Η αμερικάνικη μπουρζουαζία – άξιος πρόγονος των σημερινών μεγιστάνων του δολαρίου – που από καιρό απόχτησε επαίσχυντη δόξα με την αρπακτικότητα και την αιμοβορία της, έριξε πάνω στην εργατιά όλες τις δυνάμεις του αστικού κράτους. Η αστυνομία χτύπησε στο ψαχνό. Ο τύπος, το παπαδαριό και ο συρφετός των προβοκατόρων κινητοποιήθηκαν απ' το αστικό κράτος για να κατασυκοφαντήσουν τους απεργούς.

Την 1η του Μάη του 1886 οι εργάτες του Σικάγου κατεβαίνουν σε μαχητικό συλλαλητήριο. Στρατός και αστυνομία τους χτυπούν με λύσσα. Πολλοί εργάτες σκοτώνονται και τραυματίζονται. Οι ιδιοκτήτες των πολεμικών εργοστασίων του Σικάγου απαίτησαν τη φυσική εξόντωση των καθοδηγητών της απεργίας. Στην επαίσχυντη δικαστική σκευωρία που ακολούθησε οι ηγέτες της απεργίας τιμωρήθηκαν.

Μα η πρώτη κείνη ματωβαμένη Πρωτομαγιά έγινε σταθμός και ορόσημο για το ανέβασμα της πάλης των εργατών για τα δικαιώματά τους και το ξεσκλαβωμό τους. Το Δεκέμβρη του 1888 το 4ο Συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας αποφάσισε να καθορίσει την 1η Μάη 1889 σαν αρχή της πάλης για το 8ωρο. Μετά από μερικούς μήνες, τον Ιούλη του 1889, το Πρώτο Συνέδριο της ΙΙ Διεθνούς έπαιρνε την παρακάτω απόφαση:

«Αποφασίζεται να διεξάγεται μεγάλη διεθνής διαδήλωση μια για πάντα σε καθορισμένη ημερομηνία ... ώστε ταυτόχρονα σ' όλες τις χώρες και σ' όλες τις πόλεις οι εργαζόμενοι να παρουσιαστούν στις αρχές και να απαιτήσουν το δίκαιο περιορισμό της εργάσιμης μέρας σε 8ωρο καθώς και την ικανοποίηση όλων των άλλων διεκδικήσεων που καθορίζει το Συνέδριο. ... Πιο μπροστά η διαδήλωση καθιερώθηκε να γίνεται την 1η Μάη απ' την Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας.

Η ημερομηνία αυτή καθιερώνεται σαν μέρα διεθνιστικής διαδήλωσης.

Η πορεία των πρώτων διαδηλώσεων της Πρωτομαγιάς του 1890 απέδειξε οτι το αίσθημα της διεθνιστικής αλληλεγγύης της εργατικής τάξης είναι βαθύ. Οι διαδηλώσεις αυτές ήταν μαζικές και μαχητικές. Από τότε η 1η Μάη έγινε μέρα των μαχητικών και επαναστατικών παραδόσεων της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων για τα δικαιώματα τους, μέρα διεθνιστικής αλληλεγγύης όλων των εργαζομενων του κοσμου.

* * *

Στην Ελλάδα η Πρωτομαγιά πρωτογιορτάστηκε στα 1894 με πρωτοβουλία του «Κεντρικού Συνδικαλιστικού Συλλόγου». Τη μέρα κείνη πολλοί εργάτες και διαδηλωτές φυλακίστηκαν.

Πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις ακολούθησαν κατοπινά πολλές, μα μόνο μετά την Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, με την ίδρυση του ηρωικού και ένδοξου ΚΚΕ και της ΓΣΕΕ, στα 1918, παίρνει η Πρωτομαγιά μαζικό και επιβλητικό χαρακτήρα.

Στα 1924 η εργατιά μας δίνει τον πρώτο Πρωτομαγιάτικο νεκρό, τον τσαγκάρη Παρασκευαΐδη, που δολοφονήθηκε απ' την αστυνομία της «Δημοκρατίας» του Παπαναστάση, μπροστά στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, στην εργατική συγκέντρωση. Το 1926 στον Αη Γιάννη του Ρέντη διαδηλώνουν 10.000 εργάτες.

Η αστυνομία βαράει στο ψαχνό. Ακολουθούν συγκρούσεις με τους χαφιέδες και έχουμε πολλούς νεκρούς, τραυματίες και συλληφθέντες.

Από τότε ίσαμε τη διχτατορία Γλύξμπουργκ – Μεταξά οι εργάτες γιόρταζαν σχεδόν κάθε χρόνο την Πρωτομαγιά – γιορτή πάντα μαχητική και αιματηρή.

Την Πρωτομαγιά του 1936 κηρύχτηκε Πανελλαδική γενική απεργία. Στη Σαλονίκη λίγες μέρες αργότερα, στις 9 του Μάη, η αστυνομία χτυπάει τους απεργούς και σκοτώνει 20 απ' αυτούς.

Επί Μεταξοκρατίας κάθε Πρωτομαγιά συγκέντρωναν βίαια τους εργάτες για ν' ακούν τη φασιστική προπαγάνδα. Ο Μεταξάς, ακολουθώντας πιστά τ' αχνάρια του Χίτλερ – Μουσολίνι, ανακήρυξε την 1η Μάη «Εθνική Γιορτή».

Στην πρώτη κατοχή οι εργάτες της Ελλάδας κάνουν απεργίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, αψηφώντας τη ματωβαμένη Γκεστάπο και τους Κουΐσλινγκς, όπως το 1942 και 1943 στη Αθήνα, Πειραιά και αλλού. Κορωνίδα της Πρωτομαγιάτικης πάλης στέκει η 1/5/1944 και ο Μάης του 1948. Η πρώτη χαραχτηρίζει την περίοδο της χιτλερικής κατοχής, η δεύτερη τη σημερινή, της αμερικανοκρατίας.

Σφραγισμένη με το αίμα των 200 Κομμουνιστών ηρώων του Χαϊδαρίου είναι η αλησμόνητη για κάθε πατριώτη ματωβαμένη Πρωτομαγιά 1944.

Στις αρχές του Μάη του 194[4] ο δήμιος μοναρ/σμός στήνει μπροστά στο εκτελεστικό 234 πατριώτες, ήρωες της αντίστασης.

Και οι Πρωτομαγιάτικοι αγώνες του λαού μας συνεχίζονται πάντα μαχητικοί και με θυσίες.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

ΦΕΛΙΞ - ΝΤΖΙΕΡΖΙΝΣΚΙ

ΣΤΗΝ 26η ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ
 
Ακριβώς πριν 26 χρόνια, στις 20 Ιούλη του 1926, πέθανε ξαφνικά, πάνω στο πόστο του στη μάχη για την ανοικοδόμηση του σοσιαλισμού, ο «σιδερένιος ιππότης» της επανάστασης Φέλιξ Εντμούντοβιτς Ντζιερζινσκι.
 
Ο πιστός σύντροφος και συναγωνιστής του Β.Ι. Λένιν και Ι.Β. Στάλιν, γεννήθηκε στη Λεττονία το 1877. Η επαναστατική δράση του ενάντια στο τσαρισμό αρχίζει, όπως κι εκείνων, απ’ τη νεανική του ηλικία. 17 χρονών γνωρίζεται με τη μαρξιστική διδασκαλία και τον επόμενο χρόνο γίνεται μέλος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Λεττονίας. Το 1897 πιάνεται απ’ την αστυνομία σαν επαναστάτης εξ επαγγέλματος κι εξορίζεται, μα γρήγορα δραπετεύει. Τα 11 χρόνια που πέρασε συνολικά στις φυλακές και τις εξορίες όχι μόνο δεν τον λύγισαν μα τον ατσάλωσαν ηθικά, όπως δείχνουν οι παρακάτω γραμμές απ’ το ημερολόγιό του :
 
«Σήμερα είναι η τελευταία μέρα του 1908. Για 5η φορά υποδέχομαι τον καινούργιο χρόνο στη φυλακή (1898, 1901, 1902, 1907). Η πρώτη ήταν πριν έντεκα χρόνια. Στην φυλακή ωρίμασα μέσα στο μαρτύριο της απομόνωσης, μέσα στο μαρτύριο της νοσταλγίας για το κόσμο και τη ζωή.

Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν γεννήθηκε στη ψυχή μου η αμφιβολία για το έργο. Και τώρα που ίσως για πολλά χρόνια όλες οι ελπίδες έχουν θαφτεί μέσα σε ποτάμια αίμα, που έχουν σταυρωθεί στους στύλους της κρεμάλας, τώρα που χιλιάδες αγωνιστές της λευτεριάς αργοσβήνουν στα μπουντρούμια και τις χιονισμένες της Σιβηρίας τούντρες, εγώ είμαι περήφανος.
 
Βλέπω τις τεράστιες μάζες, που ήδη κινούνται, ξεθεμελιώνοντας το παλιό καθεστώς, τις μάζες που ανάμεσά τους προετοιμάζονται νέες δυνάμεις για καινούργιο αγώνα … Είμαι περήφανος, για το ότι είμαι μαζί τους, για το ότι τις βλέπω, τις νοιώθω, τις καταλαβαίνω, για το ότι και ο ίδιος πολλά υπέφερα μαζί τους. Εδώ, στη φυλακή, συχνά η κατάσταση είναι δύσκολη, ώρες – ώρες φοβερή …. Μα παρ’ όλα αυτά, αν επρόκειτο να ξαναρχίσω τη ζωή μου απ’ την αρχή, θα την άρχιζα έτσι όπως την άρχισα».

 
Απ’ τη φυλακή, που τον απελευθέρωσε η επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, παρουσιάζεται αμέσως στη κομματική οργάνωση της Μόσχας και παίρνει εξαιρετικά δραστήρια μέρος στη δράση της. Τον ίδιο χρόνο εκλέγεται μέλος της ΚΕ και παραμένει συνεχώς σ’ αυτήν μέχρι τέλους της ζωής του.
Για τη δράση του σαν αρχηγού της τσεκά, που ματαίωσε άπειρες συνομωσίες και απόπειρες της αντεπανάστασης ενάντια στην εξουσία της διχτατορίας του προλεταριάτου, ο σ. Στάλιν γράφει : «Η αστική τάξη δεν γνώρισε πιο μισητό όνομα από το όνομα του Ντζιερζίνσκι, που μ’ ατσαλένιο χέρι αντέκρουε τα χτυπήματα των εχθρών της επανάστασης.
 
Τεράστιες είναι οι υπηρεσίες που πρόσφερε σαν Λαϊκός Επίτροπος επί των συγκοινωνιών και σαν πρόεδρος του Ανώτατου Σοβιέτ της Λαϊκής Οικονομίας.
 
Ολόκληρη η ζωή του που απ’ τον σ. Στάλιν χαρακτηρίσθηκε σαν φλόγα που καίει, είναι για τα εκατομμύρια των κομμουνιστών, λαμπρό υπόδειγμα παλληκαριάς, επαναστατικής επαγρύπνησης και αφοσίωσης στην υπηρεσία των συμφερόντων του λαού.
 
«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 20.07.1952, ΠΟΛΩΝΙΑ

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Ο ΜΑΧΗΤΗΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, 01.04.1952, ΠΟΛΩΝΙΑ

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΝΔΟΞΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ Δ.Σ.Ε.

Ο ΜΑΧΗΤΗΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Ως τη στερνή πνοή του κράτησε αλύγιστος το μετερίζι ο πολέμαρχος.

Κι όπως έζησε και πάλεψε σ΄ όλη του τη ζωή έτσι λόρθος και περήφανος έπεσε.

…. Ήταν καλοκαίρι του 1949. Το Βίτσι και ο Γράμμος είχαν πέσει. Ο εχθρός λυσσασμένα χτύπαγε τις δυνάμεις μας στη Θεσσαλία και τη Ρούμελη. Ήθελε να τις διαλύσει, να εμποδίσει τη σύμπτυξή τους, να τις εξοντώσει.

Ο Μπελογιάννης βρίσκεται εκεί. Το τμήμα του κινείται προς Νότο. Στο δρόμο του συμμαζεύει τους ξεκομμένους, τους εμψυχώνει, τους οργανώνει. Οι μοναρχοφασίστες έχουν κατά πόδι το τμήμα. Μέρα και νύχτα μάχεται ο Μπελογιάννης πρώτος ανάμεσα στους πρώτους. Νικάει την κούραση. Δαμάζει τον ύπνο. Είναι το παράδειγμα, η ψυχή για όλους.

Και ποιος δεν θυμάται τον καλοσυνάτο Επίτροπο ! Γαλήνιος αντιμετωπίζει τον καθημερινό εχθρικό κλοιό. Ήρεμα βρίσκει πάντα την καλύτερη λύση. Ξεκουράζει με τον καλό το λόγο τους κουρασμένους. Βοηθάει τους αδύναμους. Κόβει τη μπουκιά του για τον τραυματία και τον άρρωστο. Και το τμήμα του συνεχίζει την αποστολή του. Μπορεί νάπεσε το Βίτσι και ο Γράμμος. Μπορεί να νίκησαν οι μοναρχοφασίστες. Το τμήμα του Μπελογιάννη συντρίβει την αντίσταση του εχθρού. Τίποτα δεν μπορεί να φράξει το δρόμο του. Θα εκπληρώσει την αποστολή του.

«Το πολυτιμότερο κεφάλαιο είναι ο άνθρωπος. Αυτό μας διδάσκει ο μεγάλος Στάλιν. Πρέπει να σώσουμε τα τμήματα, που σκόρπισε ο εχθρός. Δύσκολη η αποστολή μας. Μεγάλες δυνάμεις μας κυνηγούν. Μα εμείς πρέπει να πραγματοποιήσουμε την εντολή που μας έδωσε το κόμμα». Αυτά έλεγε κάθε φορά που κάποιος ταλαντεύονταν, που είχε αμφιβολίες, που υπερεκτιμούσε τις δυσκολίες. Κι όλοι πείθονταν, όλοι συμφώναγαν, όλοι ακολουθούσαν με πίστη και ενθουσιασμό.

… Το τμήμα ύστερα από πολυήμερες μάχες ξεκουράζεται πάνω απ’ τη Νεραΐδα των Τρικάλων. Ξέρουμε ότι ο εχθρός μας περιμένει μπροστά. Μα εμείς είμαστε βέβαιοι ότι κι αυτή τη φορά θα σπάσουμε τον κλοιό που μας στήνει.

Μας τώπε ο Επίτροπος μας τώπε ο Νίκος. Και περάσαμε …

… Τα τμήματα προωθούνται για το πέρασμα απτόν άλλον κλοιό. Ο Μπελογιάννης μένει πίσω για να φροντίσει και για τις τελευταίες λεπτομέρειες, να συμπτύξει και την τελευταία ομάδα ασφαλείας. Ξαφνικά πάνω απ’ τις θέσεις μας διακρίνονται κινήσεις. Είναι ο εχθρός που πάει να καβαλήσει τις θέσεις μας, να μας ριχτεί απ’ τα νώτα. Είναι κάτι που δεν το περιμέναμε, που δεν το είχαμε προβλέψει. Μερικοί τα χάνουν, κινούνται σπασμωδικά. Μα ο Μπελογιάννης δεν τα χάνει. Ορμάει ο ίδιος μπροστά με το πολυβόλο στα χέρια. Γαζώνει τους μοναρχοφασίστες αλύπητα. Για άλλη μια φορά ο Επίτροπος έσωσε το τμήμα …

… Στα Ζαγόρια της Ηπείρου το τμήμα σταμάτησε να μαγειρέψει. Απ’ τη βρύση, που παίρναμε νερό, ακούγονται ριπές … Δύο μαχήτριές μας είχαν παει προς τα κει για νερό. Ο εχθρός τις παραμόνεψε. Οι μαχήτριες κινδυνεύουν. Ο Μπελογιάννης τινάζεται, τρέχει ο ίδιος, ξεσηκώνει το τμήμα. Ο εχθρός κυνηγιέται. Οι κοπέλες σώθηκαν απ’ την αιχμαλωσία, την ατίμωση ή το θάνατο.

Η αποστολή πραγματοποιήθηκε στο ακέραιο. Έτσι όπως σ’ όλη του τη ζωή εκπλήρωσε όλες τις αποστολές που τούδωσε το Κόμμα, ο λαός. Σεμνά, παλικαρίσια, αδιάλλαχτα.

* * * * * *

Ο Μπελογιάννης έπεσε σαν πιστός στρατιώτης του Κου-Κου-ε. Σαν γνήσιος πολέμαρχος του λάου.

Για τους μαχητές του, τους συμπολεμιστές του, για ολάκερο το λαό της Ελλάδας, η ζωή, το έργο κι ο ανδρείος θάνατός του είναι πολύτιμο ανεχτίμητο κεφάλαιο. Είναι παράδειγμα και σύμβολο. Είναι σύνθημα και χρέος αγωνιστικό …

Στ. Κ.

 

skitso

O ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΕΠΕΣΕ - Η ΑΘΑΝΑΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ

«Δημοκράτης», καθημερινή εφημερίδα των προσφύγων απτήν Ελλάδα, 1.04.1952

O ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΕΠΕΣΕ

Η ΑΘΑΝΑΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ

Ο Μπελογιάννης έπεσε.

Οι αμερικάνοι εμπρηστές του πολέμου έφαγαν το γενναίο πρωτόμαχο της ειρήνης.

Ο Πλαστήρας εκτέλεσε πιστά τον άθλιο ρόλο του δημίου, αψηφώντας τους βόμβους εκατομμυρίων ανθρώπων όλης της γης. Τη φωνή των εργατών και αγροτών, τη φωνή του Ζολιώ, και του πατριάρχη της Αλεξανδρείας και σκότωσε ένα μεγάλο σύμβολο της ειρήνης και της πατρίδας. Νομίζοντας πως μ’ αυτό θα σκοτώσει και τον πατριωτισμό και τον αγώνα για την ειρήνη.

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη είναι μια τρομερή προειδοποίηση για την Ελλάδα και τους άλλους λαούς. Ο αμερικάνικος πόλεμος σιμώνει αν δεν τον σταματήσουμε. Η θυσία του Μπελογιάννη είναι προσκλητήριο για πιο ενεργητικό, πιο τολμηρό, πιο αποφασιστικό λαϊκό συναγερμό για την ειρήνη. Σκότωσαν τον Μπελογιάννη. Το λαό όμως μπορούν να τον σκοτώσουν; Το ηφαίστειο του λαϊκού μίσους μπορούν να το σβήσουν; Αυτοί που παζάρεψαν με το κεφάλι του Μπελογιάννη μια προσωρινή παραμονή τους στην εξουσία, οι δήμιοι τι λόγο θα δώσουν στο λαό που δεν τον λογάριασαν;

Σ’ όλα τα λαϊκά στρώματα και πρώτα απόλα στους οπαδούς του Πλαστήρα που τους γέλασε, ογκώνεται ο αναβρασμός και το μίσος απτό απαίσιο αυτό έγκλημα.

Τώρα ανοίγουν πιο πολύ τα μάτια και βλέπουν σε πιο βάραθρο οδηγεί την Ελλάδα ο Πλαστήρας με την υποταγή του στις προσταγές των γκάγκστερς πείνα – κρεμάλα – πόλεμος είναι η πολιτική τους. «Όποιος δεν υποκύψει στον αμερικάνικο νόμο τον σκοτώνουμε».

Ο Παπάγος τρίβει τα χέρια του. Μα έτσι βγαίνει απτά πράγματα η ανάγκη για το λαό να αντιπαλέψει αυτήν την πολιτική, για να επιβάλει την ειρήνη, τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία, την ανακούφιση του λαού.

Σήμερα περισσότερο από άλλοτε μπορεί και πρέπει να δυναμώσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας το πιο πλατύ παλλαϊκό μέτωπο εθνικής ανεξαρτησίας εναντία στην αμερικανοκρατία και τους λακέδες της για να φράξουμε το δρόμο στον Παπάγο, για να σώσουμε την ειρήνη της Πατρίδας και τη ζωή των παιδιών της.

Υπάρχουν οι περισσότεροι και πίσω υπάρχουν οι λίγοι, οι άνανδροι που σέρνονται για να ζήσουν. Αυτοί έχουν πεθάνει και πριν εκτελεστούν. Μα υπάρχουν και οι άνθρωποι που στηρίζονται στους πόθους και τις λαχτάρες του λαού. Είναι τα παλληκάρια που δεν πεθαίνουν. Τον ανδρείο δεν τον κλαιν. Τον ανδρείο τον τιμούν, τον μιμούνται και νικούν.

Η τυραννία γεννάει, όπως πάντα γεννούσε ηρωισμούς που σαρώνουν κάθε τύραννο.

Το ΚΚΕ που ξέθρεψε το λαϊκό ήρωα Μπελογιάννη, το κόμμα του Ζαχαριάδη, που τόσο το τρέμουν οι εχθροί του, το κόμμα που ακολουθεί πιστά το Μεγάλο Στάλιν έχασε ένα λεβέντη ηγέτη του. Μα η ακτινοβολία του έργου του μεγάλωσε όπως ομολογούν και οι εχθροί του.

Το ΚΚΕ είναι περήφανο για το μεγάλο τέκνο του που έπεσε σήμερα.

Το ΚΚΕ που ανέθρεψε τον ήρωα Μπελογιάννη, όχι μόνο δεν σκοτώνεται, αλλά γίνεται η ελπίδα και η απαντοχή των μαζών στον αγώνα για την ειρήνη, την εθνική ανεξαρτησία και τη Λευτεριά.

Από σήμερα ο Μπελογιάννης μπαίνει στο πάνθεο των λαϊκών συμβόλων.

Η θυσία του Μπελογιάννη είναι κάλεσμα για συνέχιση του έργου του ενάντια στην αμερικάνικη πισοδρόμηση και τους απάτριδες γραικύλους υπηρέτες της.

Αιώνια η μνήμη του. Αιώνια η δόξα του. Ας ορκιστούμε πάνω στο τάφο του πως ο καθένας στο μέγιστο των δυνάμεών του θα συνεχίσει πιο φανατικά το έργο του Μπελογιάννη ως τη νίκη του λαού.

Η Ειρήνη θα νικήσει το πόλεμο.

Η αμερικάνικη ακρίδα θα σαρωθεί. Ο λαός θα ζήσει ελεύθερος.

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

ΓΙΑΡΟΣΛΑΒ ΝΤΟΡΜΠΡΟΦΣΚΙ

ΜΙΑ ΑΠ ΤΙΣ ΗΡΩΪΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ

Ο Γιάροσλαβ Ντομπρόφσκι είναι μια απ' τις ηρωικές μορφές της Κομμούνας. Ήταν το άξιο παλικάρι, ο «κεραυνός» και ο «τρόμος για τους βερσαλιέρους» όπως τον αποκαλούσανε οι κομμουνάριοι.

Ο άξιος αυτός γιος του Πολωνικού λαού, μαζί με πολλούς άλλους συμπατριώτες του κι έναν απ' αυτούς το στρατηγό της κομμούνας Βαλερί Βρουμπλέφσκι, αναδείχτηκε στρατηγός, αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων της Κομμούνας. Ο στρατηγός, επαναστάτης Ντομπρόφσκι συνειδητά και αδιάρρηχτα συνέδεσε την τύχη του με την τύχη της Κομμούνας. «Στις μέρες της «μαγιάτικης βδομάδας» πολέμησε κι έπεσε σαν γενναίος στρατιώτης στο οδόφραγμα.

« ..... Κοντά στο οδόφραγμα στο χαράκωμα της οδού Μερ και Πουασονιέ παίχτηκε η τελευταία ζωντανή τραγωδία του Γιάροσλαβ Ντομπρόφσκι. Παρά τις παρακλήσεις των συντρόφων του, αδιαφορούσε για όλα, κάτω από χαλάζι σφαίρες πήγαινε έφιππος σε θέσεις εντελώς ακάλυπτες. Στις 2 η ώρα της 23 Μάη τραυματίστηκε με σφαίρα στην κοιλιά και έπεσε απτό άλογο. Τέσσεροι άνθρωποι τον μετέφεραν στα χέρια θανάσιμα τραυματισμένο – μνημονεύει η Βικτώρια Β. που τους συνάντησε.

Ο Ντομπρόφσκι μας έσφιξε τα χέρια λέγοντας: Μην πάτε εκεί. Όλα τελείωσαν, θα χαθείτε άσκοπα. Εγώ πεθαίνω. Η ζωή μου δεν έχει σημασία. Σκεφθείτε μόνο για τη διάσωσή της. – Μιλούσε δύσκολα, ήταν εξαντλημένος. Γεια σας σύντροφοι – μας είπε.

Ο Γ. Ντομπρόφσκι από επαναστάτης δημοκράτης, που στην αρχή στέκονταν και οραματίζονταν για την απελευθέρωση της πατρίδας του της Πολωνίας, μεταβλήθηκε σε αγωνιστή της Κομμούνας, σε φρουρό των ιδεών του προλεταριακού κράτους και του διεθνούς σοσιαλισμού.

Μαζί με τις πιο υπέροχες ηρωικές μορφές των κομμουνάρων, γεμάτη ακτινοβολία και η μορφή του στρατηγού της κομμούνας Γιάροσλαβ Ντομπρόφσκι πέρασε στην ιστορία για πάντα σαν υπόδειγμα δραστηριότητας, ακλόνητου αισθήματος στο καθήκον και κορυφώματος επαναστατικού ενθουσιασμού.

«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 18.03.1952, ΠΟΛΩΝΙΑ