ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: Ο ΜΕΓΑΛΟΦΥΗΣ ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ – 15.03.1952, ΠΟΛΩΝΙΑ

69 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ
Ο ΜΕΓΑΛΟΦΥΗΣ ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

Ο Καρλ Μαρξ, ο μεγαλοφυής θεμελιωτής του επιστημονικού κομμουνισμού, δάσκαλος και αρχηγός του παγκόσμιου προλεταριάτου, ο εμπνευστής και οργανωτής της Ιης Διεθνούς γεννήθηκε στο Τρίϊρ της Γερμανίας στις 5 του Μάη 1818. Από τα φοιτητικά του χρόνια προσχώρησε στην με επαναστατικές προϋποθέσεις διαποτισμένη ομάδα των «αριστερών Χεγκελιανών».
Το Σεπτέμβρη του 1844 στο Παρίσι έγινε η συνάντηση του Μαρξ και του Ένγκελς που ήταν η απαρχή της μεγάλης τους φίλιας και του κοινού αγώνα τους για την υπόθεση της εργατικής τάξης. Έγραψαν μαζί το έργο “Η αγία οικογένεια” οπού διατύπωσαν την καινούργια διαμορφωμένη θεωρία τους του επιστημονικού κομμουνισμού. Στο Παρίσι ο Μαρξ μελέτησε βαθιά την πολιτική οικονομία και την ιστορία της γαλλικής επανάστασης, χωρίς να σταματά τη μεγάλη επαναστατική δουλειά του. Με απαίτηση της πρωσικής κυβέρνησης ο Μαρξ στο 1845 απελάθηκε από το Παρίσι, σαν επικίνδυνος επαναστάτης και πήγε στις Βρυξέλλες, όπου εξακολουθούσε τον αγώνα του ενάντια στη κυβέρνηση της Πρωσίας.
Το 1847 στις Βρυξέλλες δημοσίεψε το έργο του «Η αθλιότητα της φιλοσοφίας» σ' απάντηση του έργου του μικροαστού σοσιαλιστή και αναρχικού Προυντόν «Η φιλοσοφία της αθλιότητας». Στις Βρυξέλλες έγινε μέλος της παράνομης οργάνωσης «Ένωση Κομμουνιστών», στο ΙΙ συνέδριο της οποίας έπαιξε δραστήριο καθοδηγητικό ρόλο και κατ' εντολή του επεξεργάστηκε μαζί με τον Ένγκελς το πρόγραμμά της. Έτσι το Φλεβάρη του 1848 είδε το φως το περίφημο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» που ο σ. Στάλιν το χαρακτήρισε σαν το «Άσμα ασμάτων του Μαρξισμού».

Το 1848 ο Μαρξ απελάθηκε από τις Βρυξέλλες με ένοπλη συνοδεία μέχρι τα γαλλοβελγικά σύνορα κι εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.

Μετά τη γερμανική επανάσταση του Μάρτη του 1848 ξαναγύρισε στην Κολωνία κι έβαλε τις βάσεις της «Νέας εφημερίδας του Ρήνου». Μετά τη νίκη της αντεπανάστασης πέρασε από δίκη κι εξορίστηκε. Πήγε στο Παρίσι αλλά απελάθηκε και απ' εκεί μετά τις διαδηλώσεις του Ιούνη του 1849 και κατέφυγε στο Λονδίνο όπου έζησε μέχρι τέλους της ζωής του.

Μετά το κίνημα του 1851 στη Γαλλία, δημοσίευσε το έργο του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», βγάζοντας τα γενικά συμπεράσματα της επανάστασης του 1848-1851. Τα μετά την επανάσταση χρόνια ήταν για τον Μαρξ χρόνια εντατικής δουλειάς πάνω στο κύριο επιστημονικό του έργο «Το κεφάλαιο». Ο πρώτος καρπός των πολυετών οικονομικών ερευνών του ήταν «Η κριτική της πολιτικής οικονομίας» που δημοσιεύτηκε το 1867 στο Αμβούργο.

Ο 1ος τόμος του «Κεφαλαίου» που ο Ένγκελς τον χαρακτήρισε με τα ακόλουθα λογία : Ο πρώτος τόμος είναι το κύριο έργο του Μαρξ στο οποίο αναπτύσσονται οι βάσεις των οικονομικών και σοσιαλιστικών αντιλήψεών του καθώς επίσης και οι βάσεις της κριτικής του για τη σύγχρονη κοινωνία, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και τις συνέπειές του. Για τον Μαρξ η περίοδος της συγγραφής του «Κεφαλαίου» ήταν ταυτόχρονα περίοδος εντατικής επαναστατικής πρακτικής δράσης. Το 1864 ιδρύοντας τη 1η Διεθνή έβαλε τα θεμέλια του παγκόσμιου προλεταριακού αγώνα για το σοσιαλισμό, αντικαθιστώντας τις σοσιαλιστικές και μισοσοσιαλιστικές σεχταριστικές οργανώσεις με μια, πραγματικά ικανή για πάλη, οργάνωση της εργατικής τάξης. Επεξεργάστηκε την επαναστατική ταχτική της πάλης του προλεταριάτου μέσα σε αδιάκοπους και ανειρήνευτους αγώνες με τους τότε οπορτουνιστές, τους προυντονιστές, τους οπαδούς του Μπακούνιν και τους άλλους αντιπροσώπους του μη προλεταριακού σοσιαλισμού.

Το 1871 έγραψε το έργο «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» με το οποίο έκανε μια μεγαλοφυή ανάλυση της πείρας της Κομμούνας του Παρισιού, εχτιμώντας την, όπως εκφράστηκε ο Λένιν «βαθιά εύστοχα, υπέροχα και δραστικά επαναστατικά»». Μετά την πτώση της Κομμούνας του Παρισιού, το Γενικό Συμβούλιο της 1ης Διεθνούς, ύστερα από απόφαση του Κογκρέσου της Χάγης, μεταφέρθηκε στην Αμερική και σε λίγο ανακοινώσε την αυτοδιάλυσή του.

Μετά το Κογκρέσο της Χάγης ο Μαρξ αφοσιώθηκε στο αποτελείωμα της συγγραφής του «Κεφαλαίου» έχοντας ξεκάθαρη αντίληψη της σπουδαιότητας αυτής της εργασίας του για την προλεταριακή επανάσταση, για την παγκόσμια εργατική τάξη. Μαζί με τις επιστημονικές έρευνες ο Μαρξ συνέχισε την επαναστατική δουλιά του για την οργάνωση της εργατικής τάξης. Γιατί, όπως είπε ο Ένγκελς, «ο Μαρξ πριν απ’ όλα ήταν επαναστάτης», και κέντρο έλξης όλων των επαναστατικών δυνάμεων του κόσμου.

Οι διώξεις εκ μέρους των αντιδραστικών κυβερνήσεων, η οικονομική ανέχεια που τον συνόδευε σ’ όλη του τη ζωή και που ως ένα βαθμό μόνο ξαλαφρώνονταν με την υλική βοήθεια του Ένγκελς, η σκληρή πάλη ενάντια στα διάφορα μη προλεταριακά και αντιπρολεταριακά ρεύματα, η εντατικότατη θεωρητική δουλιά, όλα αυτά εξάντλησαν τις δυνάμεις του Μαρξ και στις 2 και 45 το απόγευμα της 14 Μάρτη του 1883 σταμάτησε η ζωή του πιο μεγαλοφυούς ανθρώπους, που ενσάρκωσε μέσα του το μυαλό, και την καρδιά του προλεταριάτου της πιο πρωτοπόρας τάξης στη ιστορία της ανθρωπότητας, της τάξης που θα πραγματοποιήσει τη ριζική στροφή της παγκόσμιας ιστορίας.

* * *

Ο Μαρξ είναι ο δημιουργός της θεωρίας και της τακτικής της προλεταριακής επανάστασης. Μαζί με τον Ένγκελς δημιούργησε την επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου – τον διαλεχτικό υλισμό.

Επεκτείνοντας την καινούργια κοσμοθεωρία στη μελέτη της ιστορίας και της κοινωνίας, ο Μαρξ δημιούργησε τον ιστορικό υλισμό, την επιστήμη για τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης, για τους νόμους της ταξικής πάλης. Η δημιουργία του διαλεχτικού και ιστορικού υλισμού ήταν πραγματική επαναστατική ανατροπή στην ιστορία της φιλοσοφίας.

Εξοπλισμένος με τον διαλεχτικό και ιστορικό υλισμό, με τη βαθύτατη γνώση της παγκόσμιας ιστορίας και αφού μελέτησε ολόπλευρα την οικονομική και πολίτικη ζωή της αστικής κοινωνίας, ο Μαρξ με μεγαλοφυή τρόπο ξεσκέπασε την πορεία της γέννησης του καπιταλισμού, τους νόμους και τις τάσεις της ανάπτυξής τους και τους όρους του χαμού του. Ο Μαρξ απέδειξε τον ιστορικά διαβρωτικό χαραχτήρα του καπιταλιστικού συστήματος και το αναπόφευκτο της νίκης του νέου συστήματος του κομμουνισμού. Ξεκινώντας απ’ το ανειρήνευτο των ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου και της αστικής τάξης, από την ανάλυση της ιστορικής αποστολής του προλεταριάτου σαν νεκροθάφτη του καπιταλισμού και δημιουργού της καινούργιας, της κομμουνιστικής κοινωνίας, ο Μαρξ παρουσίασε την ιδέα της δικτατορίας του προλεταριάτου σαν όπλο μετατροπής του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό.

Η διδασκαλία για τη δικτατορία του προλεταριάτου είναι το βασικό και κύριο στο μαρξισμό.
Μετά το θάνατο του Μαρξ και του Ένγκελς η διδασκαλία τους αναπτύχτηκε παραπέρα από τους μεγαλοφυείς μαθητές τους Λένιν – Στάλιν. Η διδασκαλία τους είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων, της νικηφόρας οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, της ιστορικής στροφής στο δρόμο της Λαϊκής Δημοκρατίας και του σοσιαλισμού των χωρών της Κεντρικής και Νοτιο – ανατολικής Ευρώπης και των λαών της Κίνας, του πρωτόφαντου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος των καταπιεζόμενων λαών του κόσμου.


Το κόμμα μας, το δοξασμένο ΚΚΕ που βρίσκεται επικεφαλής των αγώνων για το ξεσκλάβωμα του λαού μας από κάθε σκλαβιά, φωτίζει το μοναδικό δρόμο που οδηγεί στη νίκη, με το ζωντανό φως του μαρξισμού – λενινισμού – σταλινισμού. Πιστό στη μαρξιστική διδασκαλία για την αξία της θεωρίας, χωρίς να παραλείπει να τονίζει, τη διαφορά ανάμεσα στο δημιουργικό και δογματικό μαρξισμό και την ενότητα της επαναστατικής θεωρίας με την επαναστατική πραχτική, το ΚΚΕ φρόντισε και φροντίζει στο να γνωρίσουμε, να καταχτήσουμε και ν’ αφομοιώσουμε τη μαρξιστική – λενινιστική – σταλινική θεωρία. Η απόφαση της ΙΙΙ Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ για τη μετάφραση και έκδοση στα Ελληνικά κλασσικών έργων των μεγάλων μας Μαρξ –Ένγκελς – Λένιν και Στάλιν αποτελεί ακόμα ένα βήμα στην προσπάθεια για τη μελέτη κι αφομοίωση του Μαρξισμού – Λενινισμού. Οι συνεχείς πετυχημένες εκδόσεις του Εκδοτικού μας «Ν. ΕΛΛΑΔΑ» και πλάι τους οι κατώτερες μεσαίες και ανώτερες σχολές που φοίτησαν και φοιτούν σύντροφοί μας αποτελούν την καλύτερη βοήθεια προς τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και προς όλους τους αγωνιστές και αγωνίστριες της Ελλάδας να οπλιστούν με το δυνατό αυτό όπλο της επαναστατικής θεωρίας που χάρισε στην εργατική τάξη ο Μεγάλος μας Δάσκαλος Κάρολος Μαρξ.

Η ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, 18-03-1952

ΤΟ ΕΜΒΡΥΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤ

Η ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ

81 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ

Η δημοκρατία των σοβιέτ είναι, έτσι, εκείνη η άγνωστη και η ανακαλυφθείσα, επί τέλους, πολίτικη μορφή, στα πλαίσια της οποίας οφείλει να πραγματοποιηθεί η οικονομική απελευθέρωση του προλεταριάτου, η πλέρια νίκη του σοσιαλισμού.

Η παρισινή κομμούνα ήταν το έμβρυο αυτής της μορφής. Η σοβιετική εξουσία είναι εξέλιξη και τελειοποίησή της … - Στάλιν

Κλείνουν 81 χρόνια απ’ την ιστορική μέρα τις 18 Μάρτη 1871 που ο γαλλικός λαός ξεσηκώθηκε, εκτόπισε την εξουσία των καπιταλιστών και δημιούργησε έτσι το αθάνατο έπος στα οδοφράγματα του Παρισιού, το μεγαλειώδικο έργο της Παρισινής Κομμούνας. Το γαλλικό προλεταριάτο, καθώς και οι εργαζόμενοι σ’ όλο το κόσμο, κάθε χρόνο τη μέρα αυτή τιμούν στη μνήμη των κομμουνάρων τους προγόνους τους.

Κάτω από ποιες όμως συνθήκες έγινε η λαϊκή αυτή επανάσταση και γιατί τελικά νικήθηκε;

Στα 1870 ο βασιλιάς της Γαλλίας Ναπολέων 3ος για να σταθεροποιήσει την κλονισμένη κυριαρχία του κήρυξε τον πόλεμο ενάντια στην Πρωσία. Ο γαλλικός στρατός άσχημα προετοιμασμένος πάθαινε ήττα πάνω στην ήττα, και τελικά κυκλώθηκε στα φρούρια Μετς και Σεντάν. Στην 1 του Σεπτέμβρη γερμανός σύνδεσμος ανέφερε στον αυτοκράτορά του. «Το Σεντάν συνθηκολογεί μ’ ολόκληρη τη στρατιά και με τον αυτοκράτορα Ναπολέοντα στο φρούριο».

Η είδηση για την καταστροφή του Σεντάν στο Παρίσι, προκάλεσε εξέγερση. Ο λαός ζητά έκπτωση του αυτοκράτορα και ανακήρυξη της δημοκρατίας. Σχηματίστηκε αμέσως προσωρινή κυβέρνηση, που πήρε τον τίτλο «Κυβέρνηση Εθνικής Άμυνας», που στην ουσία ήταν εξουσία εχθρική προς το λαό. Οι γερμανοί λεύτερα πια κινούνται προς τη γαλλική πρωτεύουσα. Για την απόκρουση του εχθρού οι εργάτες του Παρισιού απαιτούν απτήν κυβέρνηση εξοπλισμό του λαού. Συγκροτήθηκαν 200 καινούργια τάγματα. Στις 19 Σεπτέμβρη οι γερμανοί κύκλωσαν το Παρίσι. Τα τάγματα αυτά ολόψυχα παίρνουν μέρος για την υπεράσπιση της αγαπημένης τους πόλης. Οι λαϊκές μάζες που μόλις είχαν λευτερωθεί απτήν κυριαρχία του Ναπολέοντα ήταν έτοιμες να πεθάνουν και να μην επιτρέψουν στους γερμανούς να πατήσουν στην πρωτεύουσα της δημοκρατίας τους.

Η πατριωτική ορμή αγκάλιασε όλο το γαλλικό λαό.

«Ας δώσει κάθε σπίτι στρατιώτη …
ας μεταβληθεί κάθε πόλη σε στρατιά…
ας αρπάξουν τα χωριά δικράνια …
θα διεξάγομε αγώνα μέρα και νύχτα.
Ξεσηκωθείτε…» έγραφε ο Βίκτωρ Ουγκώ.

Η κυβέρνηση όμως φοβούμενη απτόν εξοπλισμό του λαού προτιμούσε να συνθηκολογήσει με τους γερμανούς. Άρχισε μυστικές διαπραγματεύσεις. Από κυβέρνηση «εθνικής άμυνας» αποδείχτηκε κυβέρνηση εθνικής προδοσίας.

Το Γενάρη του 1871 κλείστηκε με τους γερμανούς ανακωχή, και το Μάρτη η κυβέρνηση πήρε απόφαση για αφοπλισμό της εθνοφρουράς.

Τη νύχτα 17 προς 18 Μάρτη τα κυβερνητικά στρατεύματα κινήθηκαν προς την Μονμάρτη για να αρπάξουν τα τοποθετημένα εκεί κανόνια της εθνοφρουράς. Στην πόλη γίνεται συναγερμός. Οι στρατιώτες αρνούνται να εκτελέσουν τις διαταγές του στρατηγού κι ενώνονται με τον ξεσηκωμένο λαό. Ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης Θιέρσος κατάλαβε πως δεν μπορεί να αφοπλίσει το επαναστατημένο Παρίσι, και βιαστικά φεύγει για τις Βερσαλίες να συγκεντρώσει εκεί δυνάμεις.

Το βράδυ στις 18 του Μάρτη τα τμήματα της εθνοφρουράς κατέλαβαν όλα τα κυβερνητικά ιδρύματα. Στα κτίρια υψώθηκαν κόκκινες σημαίες.

Αυτή ήταν η πρώτη στον κόσμο προλεταριακή επανάσταση.

Στις 28 του Μάρτη έγινε ανακήρυξη της Κομμούνας. Μεγαλόπρεπα και πανηγυρικά γιόρτασε ο λαός του Παρισιού την κατάληψη της εξουσίας απτήν εργατική τάξη. Η χαρά του φαίνεται στο παρακάτω απόσπασμα του ρωμάντσου «εξεγερμένος» του Ζ. Βάλες.

«Τι μέρα θαυμάσια!...
Ο χαϊδευτικός λαμπρός ήλιος χρυσαφίζει τις κάννες των κανονιών, το θρόισμα των σημαιών, το μπουμπουνιτό της επανάστασης, που τρέχει ήσυχα και μεγαλόπρεπα, σαν γαλανό ποτάμι, αυτός ο παλμός, αυτό το φως, οι ήχοι των χάλκινων σαλπίγγων, η λάμψη των μπρούντζων, η αναλαμπή των ελπίδων, το άρωμα της δόξας, είναι κάτι απτήν νικηφόρα δημοκρατική στρατιά, που σε γεμίζει περηφάνια και χαρά … Σαλπιγκτές σαλπίστε το ξεκίνημα. Τύμπανα, χτυπάτε εκστρατεία. Αγκάλιασέ με σύντροφε, στα μαλλιά σου έχεις ασπράδα όπως και εγώ. Και συ παιδάκι που παίζεις πίσω απτό οδόφραγμα αγκάλιασέ με να σε φιλήσω. Η μέρα 18 Μάρτη άνοιξε μπροστά σου θαυμάσιο μέλλον. Εσύ όπως και μείς θα μεγάλωνες στο σκοτάδι, θα τσαλαβοτούσες μεσ’ τη λάσπη, θα σφάδαζες στο αίμα, θα πνιγόσουν από ντροπή, θα περνούσες ανείπωτα βάσανα της ατιμίας. Αυτά τελείωσαν».

Οι κομμουνάροι παίρνοντας την εξουσία στα χέρια ακολούθησαν μια καινούργια εντελώς κοινωνικο – οικονομική πολίτικη. Με την ίδια τους την πείρα πείστηκαν ότι έπρεπε ν’ αντικαταστήσουν τον παλιό κρατικό μηχανισμό. Στις 72 μέρες που έζησε φάνηκε όλη η φροντίδα για τους εργάτες γιατί αυτό που πρόλαβε να πραγματοποιήσει δείχνει πως αυτή ήταν κράτος των εργαζομένων.

Το 1ο διάταγμά της ήταν για την κατάργηση του παλιού στρατού και η αντικατάστασή του με την εθνοφρουρά. Η εκκλησία χωρίστηκε απ’ το κράτος, παύτηκε η διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία. Οι επιχειρήσεις που τ’ αφεντικά τους έφυγαν απ’ το Παρίσι πέρασαν στα χέρια των εργατών. Οι εργάτες μεταφέρθηκαν απ’ τα υγρά και σκοτεινά υπόγειά τους στα σπίτια των πλουσίων. Εξέδωσε διάταγμα για τη υποχρεωτική και δωρεάν μόρφωση. Οι λαϊκές μάζες υποστήριξαν τη εξουσία τους και κάτω απ’ την επίδρασή της η Κομμούνα πολλές φορές διόρθωνε τα λάθη της. Ο Λένιν έλεγε, πως η Κομμούνα έκανε μεγάλα έργα «με το αισθητήριο των ξυπνημένων μαζών».

Όμως η Κομμούνα έζησε εν όλω 72 μέρες. Ο Θιέρσος αφού στις 10 Μάη υπόγραψε συνθήκη ατιμωτική με τους γερμανούς στους οποίους παραχωρούσε την Αλσατία – Λωρραίνη και 5 δισεκ. χρυσά φράγκα, με την υποστήριξή τους και με τα στρατεύματα που ήδη προετοίμασε στις 20 Μάη πέρασε σε επίθεση και στις 21 με προδοσία μπαίνει στο Παρίσι. Άρχισε πεισματώδικος και σκληρός αγώνας στους δρόμους, που μπήκαν στην ιστορία με τον τίτλο «μαγιάτικη βδομάδα». Εδώ πρόβαλε με όλο του το μεγαλείο ο ηρωισμός της εργατικής τάξης. Οι κομμουνάριοι πολεμούσαν για κάθε δρόμο, για κάθε σπίτι, για κάθε σπιθαμή γης. Όμως στις 28 Μάη έπεσε και το τελευταίο οδόφραγμα και η αντεπανάσταση νίκησε.

Άγριες επακολουθήσαν σφαγές …

Το Παρίσι μεταβλήθηκε σ’ ένα τεράστιο σφαγείο. 30 χιλ. κομμουνάριοι εκτελεστήκαν, πάνω από 40 χιλ. ρίχτηκαν στις φυλακές και στάλθηκαν σε μακρινές αποικίες στα κάτεργα.

Η κομμούνα νικήθηκε. Σοβαρή επίδραση για την ήττα είχαν τα λάθη της. Όμως παρά τα λάθη της η μνήμη για τον ηρωικό αγώνα των παρισινών εργατών αιώνια θα ζει στη συνείδηση των εργαζομένων όλου του κόσμου, γιατί «η υπόθεση της κομμούνας είναι υπόθεση σοσιαλιστικής επανάστασης, είναι υπόθεση ολοκληρωτικής πολιτικής και οικονομικής απελευθέρωσης του κόσμου της δουλειάς, είναι υπόθεση του διεθνούς προλεταριάτου. Και μ’ αυτή την έννοια αυτή είναι αθάνατη» (Λένιν).

Η ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΚΙΛΕΛΕΡ

Είχε οριστεί από πριν σα μέρα του συλλαλητηρίου στη Λάρισα η 6/19 Μάρτη. Το συλλαλητήριο ήταν να γίνει ένοπλο. Με την επέμβαση όμως των δημάρχων των χωριών αποφασίστηκε να γίνει ειρηνικά. Απ’ το πρωί της 6/19 Μάρτη οι αγρότες απ’ όλα τα χωριά της περιφέρειας Λάρισας άρχισαν να πλημμυρίζουν την Λάρισα με μαύρες και κόκκινες σημαίες και συνθήματα «απαλλοτρίωση των τσιφλικιών», «η γη στους αγρότες», «ζωή ή θάνατος» κλπ. Οι αγρότες των απομακρυσμένων χωριών της Λάρισας, θα έρχονταν στη Λάρισα με το πρωινό τραίνο. Ο πρώτος σταθμός στον οποίο θα ανέβαιναν στο τραίνο, είναι ο σταθμός Κιλελέρ (τώρα Κυψέλη). Απ’ το πρωί στο σταθμό βρίσκονταν εκατοντάδες αγρότες με μαύρες σημαίες και περίμεναν το πέρασμα του τρένου. Το τραίνο σε λίγο έφτασε στο σταθμό μεταφέροντας και δύναμη στρατού απ’ το Βόλο και τη Λάρισα «για την τήρηση της τάξης» στο συλλαλητήριο. Οι αγρότες με φωνές και ζητωκραυγές προσπάθησαν να μπουν στο τραίνο, χωρίς να βγάλουν εισιτήρια, για να πάνε στη Λάρισα. Ο επιθεωρητής των θεσσαλικών σιδηροδρόμων Πολίτης που συνόδευε το τραίνο, δεν τους επέτρεψε και βρίζοντάς τους «χτήνη, ζώα, παλιάνθρωποι …» διατάσσει το στρατό να κατεβάσει με τη βία «αυτό το σκυλολόι» και δίνει εντολή να προχωρήσει το τραίνο. Οι αγρότες, που αύξαιναν, γιατί στο μεταξύ κατέφθαναν κι άλλοι, άρχισαν να γιουχαΐζουν τον Πολίτη και να λιθοβολούν το τραίνο. Ο Πολίτης τότε δίνει εντολή, να πυροβολήσουν τους αγρότες. Ο στρατός πυροβολεί. Δύο νεκροί, ο Θανάσης Νταφούλης και ο Θανάσης Μπόκας και κάμποσοι τραυματίες είναι ο μακάβριος απολογισμός. Οι αγρότες όμως ακλόνητοι, αν και άοπλοι, δε σκορπούν. Συνεχίζουν να κυνηγούν το τραίνο με τις πέτρες και γιουχαΐζουν τον Πολίτη. Το τραίνο φτάνει στον επόμενο σταθμό του Τσολάν (τωρα Μιλά). Κι εδώ άλλες εκατοντάδες αγρότες με μαύρες σημαίες περιμένουν το τρένο, για να ανεβούν. Ο Πολίτης κι εδώ δεν τους επιτρέπει και δίνει εντολή να προχωρήσει το τραίνο. Οι αγρότες δεν υποχωρούν, λιθοβολούν κι αυτοί το τραίνο και γιουχαΐζουν. Ο στρατός πυροβολεί και πάλι. Πέφτουν κι άλλα κορμιά αγροτών. Ο Στέφανος Ακριβούσης μένει στο τόπο νεκρός. Οι τραυματίες ξεπερνούν τους 15.
Τα γεγονότα αυτά γίνονται γνωστά στη Λάρισα και σαν αστραπή μεταδίδονται σ’ όλους τους διαδηλωτές, που απ’ τα κοντινά χωριά είχαν ήδη έρθει και πλημμύρισαν την πλατεία της Λάρισας. Οι αγρότες γίνονται τώρα πιο μαχητικοί και ορμητικοί και σαν μια μάζα παίρνουν το δρόμο προς την πόλη των Φαρσάλων, απ’ όπου θα ερχόντουσαν οι αγρότες των χωριών της Λάρισας, που δε μπόρεσαν να έρθουν με το τραίνο. Η Λάρισα στρατοκρατείται κυριολεκτικά. Στρατός και χωροφυλακή περιτρέχουν στους δρόμους πάνοπλοι, μα δε μπορούν να συγκρατήσουν το χείμαρο των εξεγερμένων αγροτών. Ο στρατός με ιππικό και με επικεφαλής το λοχαγό Πηχεών συγκεντρώνει δυνάμεις στην πόλη Φαρσάλων, για να εμποδίσει τις χιλιάδες αγρότες, που καταφθάνουν απ’ τον κάμπο της Λάρισας, να μπουν στην πόλη. Οι αγρότες όμως δεν υποχωρούν. Ο Πηχεών διατάσσει το στρατό και ρίχνει. Κι άλλα κορμιά πέφτουν, μα οι δουλευτάρες της γης δε λυγούν. Αντίθετα γίνονται πιο ορμητικοί και σπάνε τη ζώνη του στρατού. Με κραυγές «ελευθερία», «κάτω η σκλαβιά», ορμούν στην πόλη και σε διαδήλωση περνούν το δρόμο Φαρσάλων και φτάνουν στην πλατεία.

Η πλατεία της Λάρισας και οι γύρω δρόμοι είναι πλημυρισμένοι. Ο νομάρχης Λάρισας, Πεπές Αργυρόπουλος και ο μοίραρχος Ψαροδήμος δινουν εντολη στον Πηχεών «να καταστείλει αντί πάσης θυσίας την ανταρσίαν των χωρικών». Γίνεται καινούργια επέλαση του ιππικού. Ο στρατός πάλι πυροβολεί, μα πάλι οι αγρότες δεν υποχωρούν. Ο στρατός προσπαθεί μάταια να διαλύσει τους διαδηλωτές.

Οι αρχές της Λάρισας τώρα τα έχουν χαμένα. Μπροστά στην πίεση των εξεγερμένων αγροτών αναγκάζονται να κάνουν υποχώρηση. Κάνουν σύσκεψη και με εισήγηση του εισαγγελέα αποφασίζουν και καλούν μια επιτροπή του συλλαλητηρίου, για να συζητήσουν τα αιτήματά τους. Στην επιτροπή υποσχεθήκαν, ότι θα επιτρέψουν να γίνει το συλλαλητήριο, ότι το ψήφισμά τους θα το διαβιβάσουν στην κυβέρνηση με ευνοϊκή εισήγηση και ότι θ’ αφήσουν λεύτερους όσους αγρότες έπιασαν.

Όσοι πιάστηκαν αφέθηκαν ελεύθεροι. Το συλλαλητήριο έγινε στην κεντρική πλατεία Λάρισας και εγκρίθηκε ψήφισμα που στάλθηκε στην κυβέρνηση και τη βουλή.

Η κυβέρνηση Στεφ. Δραγούμη για να καλμάρει την αγανάχτηση των εξεγερμένων αγροτών, διόρισε μια επιτροπή για τη «μελέτη» του αγροτικού προβλήματος. Στην ειδική όμως συνεδρίαση της βουλής για τη συζήτηση του αγροτικού προβλήματος, ο Στεφ. Δραγούμης, ο Γ. Θεοτόκης, ο Δ. Ράλλης και η βουλή υποστήριξαν με φανατισμό τα συμφέροντα των τσιφλικάδων κι όχι μονάχα την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών δεν ψηφίσαν, μ’ αντίθετα ζήτησαν να παρθούν δρακόντεια μέτρα «δια να επιβληθεί το κράτος του νόμου».

Λίγο πιο ύστερα η κυβέρνηση Δραγούμη ξαπόλησε μια χωρίς προηγούμενο τρομοκρατία σε βάρος των αγροτών. Έγιναν πολλές διώξεις και συλλήψεις. Οι επικεφαλής των συλλαλητηρίων Λάρισας, Καρδίτσας και Τρικάλων πιάστηκαν και παραπέμφθηκαν στα κακουργιοδικεία Χαλκίδας και Λαμίας. Ήταν όμως τόση η συμπάθεια με την οποία ο ελληνικός λαός είδε την εξέγερση των θεσσαλών αγροτών, ώστε όταν πήγαν τους συλληφθέντες να δικαστούν, ο λαός των δύο πόλεων τους υποδέχτηκε με ενθουσιασμό και ανθοδέσμες και οι ένορκοι τους αθώωσαν.

«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΑΠΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, 19.03.1952, ΠΟΛΩΝΙΑ

ΖΕΙ ΑΘΑΝΑΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ

«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 20.01.1952, ΠΟΛΩΝΙΑ

Σήμερα κλείνουν 28 χρόνια απ’τη μέρα που πέθανε ο Λένιν, ο ιδρυτής του Μπολσεβίκικου κόμματος και του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στο κόσμο, ο φλογερός επαναστάτης κι αγωνιστής για τα δίκαια της εργατικής τάξης, ο μεγαλοφυής αρχηγός και δάσκαλος όλων των εργαζομένων μαζών του κόσμου που τις ανύψωσε σε δημιουργούς της ιστορίας, σε σκαπανείς της καινούργιας ζωής, πούναι απαλλαγμένη από τη δυστυχία, τα δάκρυα και την αθλιότητα.
Ο θάνατός του λύπησε τον Παρία ινδό, το σκλάβο της Ροδεσίας, το γάλλο ανθρακωρύχο, το βασανισμένο έλληνα, μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες που στις πέντε ηπείρους ποτίζουν τη γη με τα δάκρυα και τον ιδρώτα και παλεύουν για το ξεσκλάβωμά τους.
Ο θάνατος του Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν ήταν μια μεγάλη απώλεια για το διεθνές προλεταριάτο, γιατί δεν ήταν αρχηγός μονάχα του ρούσσικου προλεταριάτου, μα ολάκερου του καταπιεζόμενου κόσμου.
Τ' όνομά του έγινε σύμβολο της πάλης όλων των υπόδουλων λαών. Τα έργα του εμπνέουν εκατομμύρια ανθρώπους που παλεύουν για λευτεριά, ειρήνη και δημοκρατία.
Ως τη τελευταία του πνοή η κύρια φροντίδα του ήταν ν’ ανεβάζει όλο και πιο ψηλά το μαρξισμό.
Είναι ο κορυφαίος της επιστήμης, ο άφθαστος δεξιοτέχνης της υλιστικής διαλεκτικής, που τσάκιζε ατρόμητα τις παλιές και ξεπερασμένες αντιλήψεις, προωθώντας και λύνοντας τα καινούργια προβλήματα πούβαζε η ζωή.
Δεν υπάρχει ζήτημα που να συνδέεται με το εργατικό κίνημα που να μη καταπιάστηκε να το εξετάσει.
Ο Λένιν είναι η μεγαλύτερη μεγαλοφυΐα όλων των καιρών κι όλων των λαών με τεράστιες γνώσεις και γεροδεμένες με το λαό, που κανένας άλλος δεν τον αγάπησε με τέτοιο πάθος, με τέτοια φλόγα, όπως ο ίδιος.
Γι’αυτό το ακατανίκητό του έργο έμεινε αθάνατο, γι’αυτό τ' όνομά του θα το προφέρουν αιώνια όλες οι γενιές και θα ζει στο μυαλό και τις καρδιές ολάκερου του εργαζομένου λαού και θα φωτίζει το δρόμο για το θρίαμβο του κομμουνισμού.
«Να θυμάστε, να αγαπάτε, να μελετάτε τον Ίλιτς το δάσκαλό μας, τον αρχηγό μας.
Να παλεύετε και να νικάτε τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχτρούς όπως κι ο Ίλιτς.
Να χτίζετε την καινούργια ζωή, τον καινούργιο τρόπο ζωής, την καινούργια κουλτούρα, όπως κι ο Ίλιτς.
Ποτέ να μη παραιτείστε απ’τα μικρά ζητήματα γιατί απ’το μικρό γίνεται το μεγάλο – να μια απ’τις σπουδαίες εντολές του Ίλιτς – έγραφε ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν την πρώτη επέτειο απ’το θάνατο του Λένιν.
Ακολουθώντας τα σοφά λόγια του συνεχιστή του έργου του Λένιν οι σοβιετικοί λαοί άρχισαν να ζουν και να εργάζονται όπως κι ο Λένιν.
Οι εντολές του Μεγάλου κι αθανάτου Λένιν βρήκαν την ενσάρκωσή τους στα σταλινικά έργα του κομμουνισμού, στην ηρωική ειρηνική δουλειά των σοβιετικών εργατών και των κολχόζνικων, στις επιτυχίες της σοβιετικής επιστήμης, στη σοβιετική τέχνη, στη λογοτεχνία και σ’όλες τις εκδηλώσεις της δημιουργικής δουλειάς της καινούργιας σταλινικής γενιάς που στέκει σήμερα άγρυπνος φρουρός της παγκόσμιας ειρήνης και δημοκρατίας.
Το έργο του Λένιν ζει και νικάει στο ηρωικό ΚΚΣΕ (μπ) στο πανίσχυρο σοβιετικό κράτος. Ζει και θριαμβεύει το αθάνατο έργο του στις χώρες των Λαϊκών Δημοκρατιών που χτίζουν τον σοσιαλισμό, ζει στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των λαών της Ανατολής, στο άνδρωμα του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.
Ο Λενινισμός εξοπλίζει με αφάνταστο ηρωισμό και μ’ανείπωτο θάρρος και τόλμη τον αδούλωτο κορεάτικο λαό που παλεύει ενάντια στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Το έργο του Λένιν ζει και καθοδήγει τους ατρόμητους γιουγκοσλάβους πατριώτες που παλεύουν ενάντια στο ματωβαμένο καθεστώς της τιτοφασιστικής μαφίας. Το έργο και όνομα του Λένιν ζει στη μαρτυρική κι ηρωική Ελλάδα μας. Στη Μακρόνησο, στον Άη Στράτη, στα Γιούρα και τη Κέρκυρα, στις φυλακές της Ακροναυπλίας, του Αβέρωφ και του Γεντή Κουλέ, που δεκάδες χιλιάδες μαχητές της λευτεριάς, της δημοκρατίας της ειρήνης κρατάν ψηλά τη σημαία του Λενινισμού. Το έργο του Λένιν ζει στη ψυχή του Γλέζου, Αμπατιέλου, στον Μπελογιάννη, σε κάθε ψυχή έλληνα και σλαβομακεδόνα που κάτω απτήν καθοδήγηση του ΚΚΕ παλεύει ενάντια στο μοναρχοφασισμό και τους αμερικάνους καταχτητές.
Το έργο του Λένιν ζει και καθοδήγει όλους εμάς τους εκπατρισμένους που ζούμε στη φιλόξενη τούτη Λ. Δημοκρατία. Ζει στους ουντάρνικους και πρωτοπόρους εργάτες μας, στα εργοστάσια και τα σοβχόζ, στο κολχόζ μας «Νέα Ζωή» και στους παιδικούς σταθμούς και κρατά άσβεστη την αγάπη προς την πατρίδα μας που στενάζει κάτω απτή μαύρη σκλαβιά της αμερικανοκρατίας.
Η ανθρωπότητα αιώνια θα ευγνωμονεί το φωτεινό αστέρι του Λένιν που την οδηγάει μπροστά και πάντα μπροστά προς το θρίαμβο του κομμουνισμού σ’ολάκερο τον κόσμο.

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, 19.08.1951, ΠΟΛΩΝΙΑ
Ο Ναζίμ Χικμέτ μίλησε στις 3 Αυγούστου από το ραδιόφωνο της Μόσχας για την Ελλάδα.
Στη ομιλία του ο μεγάλος Τούρκος ποιητής και φλογερός υπερασπιστής της ειρήνης είπε :
Με σεβασμό και θαυμασμό φέρνω στη μνήμη μου τα παιδιά του ελληνικού λαού, που έπεσαν ηρωικά και έδωσαν την ζωή τους, για την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας τους, για το καλύτερο μέλλον του ελληνικού λαού, για τα υψηλά ιδανικά της ανθρωπότητας, για την ειρήνη.
Η φωτεινή μνήμη τους θα ζει αιώνια μέσα στις καρδιές όλων των τίμιων ανθρώπων.
Με σεβασμό και θαυμασμό χαιρετώ τους έλληνες αδελφούς μου, που παρά την τρομοκρατία, τους διωγμούς και τις φυλακές έχουν γίνει σύμβολο της λευτεριάς αγωνιζόμενοι για την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την ειρήνη.
Ο ελληνικός λαός και ο τούρκικος λαός, έχουν κοινούς εχθρούς τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές, τους φασίστες κυβερνήτες τους, που πούλησαν την Ελλάδα και την Τουρκία στους εμπρηστές του πολέμου και στις ντόπιες εκμεταλλευτικές τάξεις που πρόδωσαν την πατρίδα και το λαό της.
Η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν μετατραπεί σε αποικία των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, σε πολεμικές βάσεις τους. Οι ίδιοι ασυνείδητοι εσωτερικοί εχθροί, αμερικάνοι ιμπεριαλιστές καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται τον ελληνικό και τον Τούρκικο λαό.
Με διαταγή του αμερικάνικου γενικού επιτελείου τα γενικά επιτελεία της Ελλάδας και της Τουρκίας καταρτίζουν σχέδια από κοινού, για να ρίξουν τα παιδιά του ελληνικού και του τούρκικου λαού, σε νέο πόλεμο για τα συμφέροντα των αμερικάνων ιμπεριαλιστών και των ελλήνων και τούρκων λακέδων τους. Αυτούς δεν τους φτάνει, συνέχισε ο Ναζίμ Χικμέτ, που μετέτρεψαν τους έλληνες και τους τούρκους νέους σε δολοφόνους των παιδιών της Κορέας.
Ο ελληνικός λαός και τούρκικος λαός όμως, που δεν σταματούν την πάλη τους για την ανεξαρτησία των χωρών τους και το ψωμί, τη λευτεριά και την ειρήνη, ενάντια στους ντόπιους και τους ξένους εχθρούς και που γι' αυτό θυσίασαν τα καλύτερα παιδιά τους ποτέ δεν θα γίνουν τυφλά όργανα των αιμοβόρων εμπρηστών του πολέμου και των εργολάβων του θανάτου.
Ο ελληνικός και ο τούρκικος λαός, κατέληξε ο Ναζίμ Χικμέτ, θέλουν ψωμί, λευτεριά και ειρήνη.
Πιστεύουν ότι το ψωμί, η λευτεριά και η ειρήνη, θα νικήσουν την πείνα, το φασισμό και τον πόλεμο. Μ' όλο που την Ελλάδα και την Τουρκία τις περιβάλουν οι τοίχοι των φυλακών, που δεν αφήνουν να μπει στις χώρες αυτές η αλήθεια, ο ελληνικός και ο τούρκικος λαός, ξέρουν ότι οι εκατοντάδες εκατομμύρια οπαδοί της ειρήνης, με επικεφαλής τους λαούς της Σ.Ε. Και το σημαιοφόρο της ειρήνης Στάλιν είναι ακατανίκητοι.

Γιούσεφ Κουβάλσκι: «Για τον Μέγαλο Πατριωτικό Πόλεμο της Σ.Ε.»

ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, 21-22/06/1952
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟΦΥΕΣ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ Β. ΣΤΑΛΙΝ
«ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΣ Σ.Ε.»
ΓΙΟΥΣΕΦ ΚΟΥΒΑΛΣΚΙ
Πέρασαν 10 χρόνια από τότε που εκδόθηκε το μεγαλοφυές έργο του σ. Στάλιν «Για τον Μεγάλο Πατριωτικό πόλεμο της Σοβιετικής Ένωσης». Σ' αυτό το έργο περιέχονται οι εισηγήσεις, οι λόγοι και οι διαταγές του Ι. Στάλιν στη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού πολέμου, που ήταν οδηγός για το σοβιετικό λαό και τον απελευθερωτικό του στρατό στον ηρωικό τους αγώνα για τη νίκη ενάντια στον χιτλερικό ιμπεριαλισμό και τον γιαπωνέζικο μιλιταρισμό, που ενέπνεαν όλους τους σκλαβωμένους λαούς στον αγώνα ενάντια στους φασίστες καταχτητές, για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωσή τους. Το έργο του σ. Στάλιν «Για τον Μεγάλο Πατριωτικό πόλεμο της Σοβιετικής Ένωσης», που δείχνει τον αποφασιστικό ρόλο του Μπολσεβίκικου Κόμματος και του μεγάλου αρχηγού του, στην πραγματοποίηση απτήν ΕΣΣΔ της ιστορικής νίκης ενάντια στις μαύρες δυνάμεις του φασισμού, είναι υπόδειγμα δημιουργικού μαρξισμού, παράδειγμα μεγαλοφυούς επιστημονικής πρόβλεψης, ανεχτίμητη συνεισφορά στο θησαυροφυλάκιο του μαρξισμού-λενινισμού. Αυτό το έργο εξοπλίζει σήμερα τους λαούς του κόσμου κι ανάμεσά τους και το λαό μας στον αγώνα τους, πλάι στη Σ. Ένωση, για την Ειρήνη, ενάντια στους διαδόχους των χιτλερικών εγκληματιών, τους αμερικάνους εμπρηστές πολέμου και τους λακέδες τους.
* * *
Στις 22 του Ιούνη, χτυπώντας τη Σ. Ένωση ο Χίτλερ υπέγραψε τη θανατική καταδίκη του. Στο Μεγάλο Πατριωτικό πόλεμο ο σοβιετικός λαός κάτω απτήν καθοδήγηση του Μπολσεβίκικου Κόμματος, κάτω από την ηγεσία του σοφού αρχηγού και στρατηλάτη σ. Στάλιν, στάθηκε αντιμέτωπος με το στρατό του εχθρού, έφερε μέχρι την τελευταία στιγμή το βάρος του πολέμου, ήταν η αποφασιστική δύναμη που συνέτριψε το χιτλερισμό.
Τεράστια ήταν η προσπάθεια του Μπολσεβίκικου Κόμματος, του σοβιετικού λαού, των ενόπλων δυνάμεων της ΕΣΣΔ, για να αποκρούσουν την ύπουλη εισβολή, να συντρίψουν τις χιτλερικές συμμορίες, να καταδιώξουν τους φασίστες καταχτητές και ν' απελευθερώσουν τους καταπιεσμένους λαούς της Ευρώπης. Σ' αυτούς τους κρίσιμους μήνες και χρόνια φάνηκε η μεγαλοφυΐα του μεγάλου Στάλιν που επικεφαλής του Κρατικού Συμβουλίου Άμυνας και των ενόπλων δυνάμεων της Σοβ. Ένωσης συγκέντρωσε τις τεράστιες προσπάθειες του λαού και του στρατού, επεξεργάστηκε το μεγαλοφυές στρατηγικό σχέδιο πολεμικών ενεργειών και ακλόνητα, άφοβα διηύθυνε τον αγώνα της Σοβ. Ένωσης και του Στράτου της οδηγώντας τον στην υπέροχη, ιστορική νίκη ενάντια στον εχθρό.
Διευθύνοντας τις πολεμικές ενέργειες του Κόκκινου Στρατού και την τεράστια πολίτικη, οργανωτική και οικονομική δουλιά του κόμματος και της κρατικής εξουσίας ο σ. Στάλιν ανέπτυξε ταυτόχρονα δημιουργικά τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία. »Στις εργασίες του που περιέχονται στο έργο «Για τον Μεγάλο Πατριωτικό πόλεμο της Σοβιετικής Ένωσης» ο σ. Στάλιν έκανε βαθειά ανάλυση του χαρακτήρα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, απεκάλυψε τη ταξική μορφή του φασισμού και ξεσκέπασε τη ψεύτικη φρασεολογία του χιτλερισμού, αυτού του τμήματος εφόδου του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, φώτισε τη μορφή και τους σκοπούς του Μεγάλου πατριωτικού πολέμου και έδειξε τους δρόμους που οδηγούσαν στη νίκη του, ανέπτυξε τη σοβιετική πολεμική επιστήμη που αυτός δημιούργησε, ανεβάζοντας την σε ανήκουστο ύψος. Στην εργασία του σ. Στάλιν, συγκεντρώνοντας την πείρα του πολέμου έδειξε ακόμα μια φορά την ανωτερότητα του σοβιετικού, σοσιαλιστικού συστήματος απέναντι στο καπιταλιστικό, φώτισε τις πηγές της δύναμης του σοβιετικού λαού και κράτους, ανάπτυξε πιο πέρα τη διδασκαλία για το σοσιαλιστικό κράτος και τις λειτουργίες του.
* * *
Ακόμα στους πρώτους λόγους του ύστερα απ' την εισβολή των χιτλερικών ορδών στη Σοβ. Ένωση ο σ. Στάλιν τόνισε το χαρακτήρα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, σαν πόλεμο δίκαιου, απελευθερωτικού, σε αντίθεση με τον άδικο, καταχτητικό, ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της χιτλερικής εισβολής. Ο σ. Στάλιν υπέδειξε ότι ο πόλεμος με τους γερμανούς φασίστες δεν είναι μόνο πόλεμος ανάμεσα σε δυο στρατούς. Είναι ταυτόχρονα μεγάλος πόλεμος ολόκληρου του σοβιετικού λαού ενάντια στο γερμανικό φασιστικό στρατό. Σκοπός αυτού του Πατριωτικού Πολέμου ενάντια στο φασίστα τύραννο είναι όχι μόνο η απομάκρυνση του κινδύνου που κρέμεται πάνω απ' τη χώρα μας, μα και η βοήθεια προς όλους τους λαούς της Ευρώπης που στενάζουν κάτω απ' το ζυγό του γερμανικού φασισμού.
Ο σ. Στάλιν υπέδειχνε ότι η νίκη στον πόλεμο είναι στενά συνδεδεμένη με τον πολίτικο χαρακτήρα του πόλεμου. Κυρίως η ευγενικιά, πατριωτική και πανανθρώπινη αποστολή του απελευθερωτή Κόκκινου Στρατού ήταν η κύρια πηγή της δύναμής του, των νικών του ενάντια στους χιτλερικούς εισβολείς. Ο σ. Στάλιν υπέδειχνε ότι οι καταχτητικοί, ιμπεριαλιστικοί σκοποί του άδικου πόλεμου δεν μπορούν να προκαλέσουν τον ενθουσιασμό των στρατιωτών. Αυτό το τόνισε ξανά στη συνομιλία του με τον ανταποκριτή της «Πράβντα» το Φλεβάρη 1951, υποδείχνοντας ότι οι αμερικάνοι κι άλλοι στρατιώτες οδηγούμενοι για θυσία στην Κορέα πολεμούνε χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς πίστη σε δίκαιο της υπόθεσης. Αυτό το πράγμα συχνά το ξεχνάν οι ιμπεριαλιστές εμπρηστές πολέμου.
Οι υπέροχες νίκες του Κόκκινου Στρατού μπροστά στη Μόσχα, το Στάλινγκραντ, το Κουρσκ, η ισχυρή επίθεση του Σοβιετικού Στρατού που έφερε τη λευτεριά και στις χώρες της Λ.Δ. και τελείωσε με την κατάληψη του Βερολίνου και τη συντριβή της χιτλερικής πολεμικής μηχανής, είναι το αποτέλεσμα της εφαρμογής της μεγαλοφυούς σταλινικής πολεμικής επιστήμης. Σε αντίθεση με τον δογματισμό και τη ρουτίνα που χαρακτηρίζουν όλα τα αστικά πολεμικά δόγματα, ο σ. Στάλιν δημιούργησε τον επιστημονικό πολεμικό κανόνα στηριγμένο στις βάσεις του μαρξισμού-λενινισμού, τη στρατηγική του και την ταχτική του επεξεργαζόμενος και νικηφόρα εφαρμόζοντας στην πράξη τη θεωρία της ενεργητικής άμυνας και αντεπίθεσης, τις βάσεις της συνεργασίας των διαφόρων όπλων, την ταχτική του παρτιζάνικου πολέμου κλπ. Η επεξεργασία απ' τον σ. Στάλιν των προβλημάτων των σταθερών αποφασιστικών παραγόντων για το αποτέλεσμα του πολέμου και κυρίως : Το πρόβλημα της σταθερότητας των μετόπισθεν, δηλ. της οικονομικής και ηθικο-πολιτικής ισχύος της χώρας, του ηθικού των στρατευμάτων, της ποσότητας και ποιότητάς τους, του εξοπλισμού και της οργανωτικής ικανότητας της διοίκησής, έχουν τεράστια σημασία. Όλη η δουλειά του σ. Στάλιν σ' αυτόν τον τομέα είναι ανεξάντλητος θησαυρός για όλες τις χώρες του στρατοπέδου του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας.
Στο έργο του «Για τον Μεγάλο Πατριωτικό πόλεμο της Σοβ. Ένωσης» ο σ. Στάλιν υπέδειχνε το πόσο τεράστια σημασία για τη νίκη έχει ο χαρακτήρας του κοινωνικού συστήματος της δοσμένης χώρας, η οικονομική της ανάπτυξη, το ηθικό του λαού. Ο Μεγάλος πατριωτικός πόλεμος της ΕΣΣΔ επιβεβαίωσε πλέρια την ανωτερότητα του σοβιετικού σοσιαλιστικού συστήματος απέναντι στο φασιστικό, καπιταλιστικό σύστημα.
Η πείρα του πολέμου διδάσκει – υποδείχνει ο σ. Στάλιν – ότι το σοβιετικό σύστημα αποδείχτηκε όχι μόνο σαν η πιο καλή μορφή οργάνωσης της οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης της χώρας στα χρόνια της ειρηνικής οικοδόμησης, μα επίσης και η καλύτερη μορφή κινητοποίησης όλων των δυνάμεων του λαού για την απόκρουση του εχθρού στη διάρκεια του πολέμου.
Στη διάρκεια του Μεγάλου πατριωτικού πολέμου φάνηκε πλέρια η δύναμη του σοβιετικού κράτους, που γεννήθηκε απ' την Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, του κράτους του νικηφόρου σοσιαλισμού, φάνηκαν πλέρια τα τεράστια αποτελέσματα της σοφής σταλινικής πολιτικής εκβιομηχάνισης της χώρας που χάρη σ' αυτήν η Ρωσία που ήταν οπισθοδρομική στον καιρό των τσαρικών κυβερνήσεων, αγροτική Ρωσία, έγινε σύγχρονη ισχυρή βιομηχανικο–κολχόζνικη δύναμη. Η θαυμάσια σοσιαλιστική βιομηχανία της Σοβ. Ένωσης χάρη στον πρωτόφαντο ηρωισμό δουλειάς και αυτοθυσίας της σοβιετικής εργατικής τάξης εφοδίαζε τον Κόκκινο Στρατό με αρκετή ποσότητα νεότατου πολεμικού υλικού, πράγμα που συντέλεσε στο να ξεπεραστεί η αρχική τεχνική υπεροχή των χιτλερικών στρατευμάτων.
Ο Μεγάλος πατριωτικός πόλεμος της ΕΣΣΔ έδειξε επίσης πλέρια – όπως υπόδειχνε ο σ. Στάλιν – τη δύναμη και τη ζωτική ικανότητα του κολχόζνικου συστήματος, τη δύναμη της σοσιαλιστικής αγροτιάς της ΕΣΣΔ, που χάρη στη μεγάλη πατριωτική δραστηριότητα της κολχόζνικης αγροτιάς εφοδίαζε το στρατό και τον πληθυσμό με αρκετή ποσότητα τροφίμων και τη βιομηχανία με πρώτες ύλες.
Πλάι στη εργατική τάξη και την κολχόζνικη αγροτιά η σοβιετική διανόηση συνέβαλλε τεράστια στη νίκη ενάντια στους φασίστες επιδρομείς αναπτύσσοντας την επιστήμη, την τεχνική, τον πολιτισμό στα συμφέροντα της υπεράσπισης της σοσιαλιστικής πατρίδας.
Στη διάρκεια του Μεγάλου πατριωτικού πολέμου φάνηκαν – όπως διδάσκει ο σ. Στάλιν – ξεκάθαρα οι ισχυρές κινητήριες δυνάμεις της σοβιετικής σοσιαλιστικής κοινωνίας, η ηθικο-πολιτική ενότητά της, η φιλία των λαών της ΕΣΣΔ, ο σοβιετικός πατριωτισμός.
Παρά τις συκοφαντικές «προφητείες» των γερμανών και αγγλο–αμερικάνων ιμπεριαλιστών, η αδελφική φιλία των σοσιαλιστικών λαών της ΕΣΣΔ, με το μεγάλο ρώσικο λαό επικεφαλής, δυνάμωσε στη διάρκεια του τελευταίου πολέμου ακόμα περισσότερο, κάνοντας τη Σοβ. Ένωση ένα αδιάσπαστο σύνολο.
Ο απαράμιλλος ηρωισμός των σοβιετικών στρατιωτών στο μέτωπο και του πληθυσμού στα μετόπισθεν που φάνηκε στη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού πολέμου έδειξε τι τεράστια αποθέματα ενέργειας, αυτοθυσίας, φλόγας γεννάει ο σοσιαλιστικός σοβιετικός πατριωτισμός, που είναι στενά συνδεδεμένος με τον προλεταριακό διεθνισμό.
«Η δύναμη του σοβιετικού πατριωτισμού – υποδείχνει ο σ. Στάλιν – βρίσκεται στο ότι βάση του είναι όχι οι φυλετικές είτε εθνικές προκαταλήψεις, παρά η βαθειά αφοσίωση και πίστη του λαού στη σοβιετική πατρίδα, η αδελφική φιλία των ανθρώπων της δουλείας όλων των λαών της χωράς μας».
... «Η αρχή της ισοτιμίας όλων των φυλών και λαών, η αρχή της φιλίας των λαών, που στερεώθηκε στη χώρα μας, έφερε την ολοκληρωτική νίκη ενάντια στην αρχή του ζωώδικου εθνικισμού και του φυλετικού μίσους των χιτλερικών».
Ο σ. Στάλιν πάντα τονίζει στα έργα του ότι καθοδηγητική δύναμη του σοβιετικού λαού, που τον κινητοποίησε, τον οργάνωσε και τον οδήγησε στη νίκη, ήταν, όπως και στις ειρηνικές περιστάσεις, το μπολσεβίκικο κόμμα.
«Στον καιρό του πατριωτικού πολέμου - υποδείχνει ο σ. Στάλιν – το κόμμα μας ήταν η ψυχή και ο οργανωτής της παλλαϊκής πάλης ενάντια στους φασίστες επιδρομείς. Στη διάρκεια του πολέμου το κόμμα ενώθηκε ακόμα πιο πολύ με το λαό, συνδέθηκε πιο στενά με τις πλατιές μάζες του εργαζόμενου λαού. Εδώ βρίσκεται η πηγή της δύναμης του κράτους μας».
* * *
Ο Μεγάλος Πατριωτικός πόλεμος της Σοβιετικής Ένωσης και ο στρατός της είχε τεράστια διεθνή σημασία, καθώς και για το πολωνικό λαό. Στις συνθήκες της τρομερής χιτλερικής κατοχής οι εργαζόμενες μάζες της χώρας μας με απληστία ακούγανε την κάθε λέξη των λόγων και των διαταγών του αρχιστράτηγου Στάλιν, που τα ανατύπωνε και τα διέδιδε ο παράνομος τύπος του Πολωνικού Εργατικού Κόμματος. Βαθειά χαράχτηκαν στην καρδιά του λαού τα λόγια του σ. Στάλιν για «τους πολωνούς που σταύρωσαν» οι χιτλερικοί δήμιοι, για την αναπόφευγη τιμωρία που θα βρουν οι χιτλερικοί στρατηγοί και διοικητές, οι εκκλήσεις του προς τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, τους οποίους «οι σκλαβωμένοι λαοί της Ευρώπης βλέπουν σαν σωτήρες» για να εκπληρώσουν την απελευθερωτική τους αποστολή.
Η ιστορική απάντηση του σ. Στάλιν στα ερωτήματα του ανταποκριτή του ξένου τύπου, που μ' αυτήν βεβαίωνε ότι η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ επιθυμεί απόλυτα «δυνατή και ανεξάρτητη Πολωνία», φιλία και συμμαχία με τον πολωνικό λαό, ήταν έκφραση της λενινιστικής-σταλινικής πολιτικής για τις εθνότητες που ακολουθεί η Σοβιετική Ένωση. Πραχτική έκφραση αυτής της πολιτικής της φιλίας και αδελφότητας, ήταν η ανιδιοτελής βοήθεια που έδωσε η σοβ. κυβέρνηση και προσωπικά ο μεγάλος Στάλιν στην οργάνωση, απ' την Ένωση των Πολωνών Πατριωτών, του Πολωνικού Στρατού στην ΕΣΣΔ, ήταν ο ηρωικός γεμάτος αυτοθυσία αγώνας εκατομμυρίων σοβιετικών στρατιωτών για την απελευθέρωση της γης μας.
Αυτή η πολιτική της αδελφικής φιλίας βρήκε την επιβεβαίωσή της στη συμφωνία φιλίας, αμοιβαίας βοήθειας και μεταπολεμικής συνεργασίας ανάμεσα στη Σοβ. Ένωση και την Πολωνία, που κλείστηκε στις 21 Απρίλη 1945 και στον ιστορικό λόγο του μεγάλου Στάλιν σχετικά μ' αυτήν.
Η πραγματικότητα πλέρια επιβεβαίωσε την σωστότητα των λέξεων του σ. Στάλιν που τότε είπε για το ότι «η συμφωνία αυτή είναι εγγύηση της ανεξαρτησίας της καινούργιας δημοκρατικής Πολωνίας, εγγύηση της δύναμής της, της άνθισής της».
Η Σοβ. Ένωση και ο Στράτος της κάτω από την ηγεσία του μεγάλου Στάλιν έφερε τη λευτεριά στον πολωνικό λαό, άνοιξε στις εργαζόμενες πολωνικές μάζες το δρόμο για την εξουσία, έκανε δυνατή τη δημιουργία ενιαίας λαϊκο-δημοκρατικής Πολωνίας κάτω απ' την καθοδήγηση του Πολωνικού Εργατικού Κόμματος στηριγμένης στην εργατοαγροτική συμμαχία. Η βοήθεια της Σοβ. Ένωσης συντελεί σήμερα στο να χτίζει νικηφόρα το σοσιαλισμό ο πολωνικός λαός κάτω απ' την καθοδήγηση του Πολωνικού Εργατικού Κόμματος, κάτω απ' την ηγεσία του σ. Μπιερούτ.
Στη γιγάντια σύγκρουση ανάμεσα στο σοσιαλιστικό σύστημα και το φασισμό βγήκε νικητής το σοσιαλιστικό σύστημα. Η Σοβ. Ένωση βγήκε απ' αυτόν τον πόλεμο ακόμα πιο δυνατή και σήμερα είναι το πιο δυνατό κράτος του κόσμου. Η ιστορική νίκη της Σοβ. Ένωσης στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έσπασε το παγκόσμιο μέτωπο του ιμπεριαλισμού σε μια σειρά σημεία, άνοιξε στις χώρες της Κεντρικής και ΝΑ Ευρώπης, Πολωνία, Βουλγαρία, Αλβανία, το δρόμο για λαϊκές κυβερνήσεις, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Χάρη στη νίκη της Σοβ. Ένωσης έγινε η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, κατόρθωσε να νικήσει ο μεγάλος κινέζικος λαός, φτιάχνοντας τη Λαϊκή Κίνα.
Άλλαξε ο συσχετισμός των δυνάμεων στον κόσμο. Γύρω στη ΕΣΣΔ και το σ. Στάλιν συγκεντρώνεται το ισχυρό στρατόπεδο της ειρήνης που κάθε μέρα δυναμώνει, το στρατόπεδο της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού στο οποίο ανήκει το μέλλον του κόσμου.
Στο φως του έργου του σ. Στάλιν «Για τον Μεγάλο Πατριωτικό πόλεμο της Σοβιετικής Ένωσης» φαίνεται εκφραστικά το πως οι αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές σαμποτάριζαν συστηματικά τη δημιουργία δεύτερου μετώπου στη Δ. Ευρώπη. Σήμερα είναι γνωστό ότι οι αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές, που πραγματικά υποστήριζαν το χιτλερικό φασισμό και τον έσπρωξαν στον πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ, το φθινόπωρο του 1941 καθώς και το 1942 και 1943 κρυφά έρχονταν σε συνεννόηση με τους χιτλερικούς γερμανούς σκοπεύοντας να κάνουν μαζί τους συμβιβασμό και να ρίξουν τις δυνάμεις όλων των ιμπεριαλιστικών κρατών ενάντια στη Σοβ. Ένωση. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο φάνηκαν οι ιμπεριαλιστικοί σκοποί τους. Επιδίωξαν το αδυνάτισμα της Γερμανίας και της Ιαπωνίας σαν επικίνδυνους ανταγωνιστές τους. Υπολόγιζαν σε μια αιμορραγία της Σοβ. Ένωσης, σε αδυνάτισμα της διεθνούς επιρροής της και σε υποταγή της μετά το τέλος του πολέμου.
Όμως πικρά γελάστηκαν στους υπολογισμούς τους.
«Ο πόλεμός μας για τη λευτεριά της πατρίδας μας – είπε ο σ. Σταλιν – ενώνεται με τον αγώνα των λαών της Ευρώπης και της Αμερικής για την ανεξαρτησία τους και τις δημοκρατικές ελευθερίες. Αυτό θα γίνει ένα μονολιθικό μέτωπο των λαών που παλεύουν για την λευτεριά ενάντια στην υποδούλωση και την απειλή υποδούλωσης απ' την πλευρά του φασιστικού στρατού του Χίτλερ.
Οι λαοί του κόσμου υποστήριξαν το δίκαιο πόλεμο της Σοβ. Ένωσης ενάντια στις βάρβαρες χιτλερικές ορδές. Ο πόλεμος ενάντια στο Χίτλερ ενώθηκε αργότερα με τον αγώνα των λαών της Ευρώπης ενάντια στο χιτλερικό ζυγό.
Η επαγρύπνηση της κοινής γνώμης του κόσμου, οι επιτυχίες του Σοβιετικού Στρατού, το ξεσήκωμα των εργαζόμενων μαζών των ΕΠΑ και Αγγλίας εμπόδισαν τα ύπουλα σχέδια των ιμπεριαλιστών για κλείσιμο ξεχωριστής ειρήνης με τον Χίτλερ.
Οι ιμπεριαλιστές δεν άνοιγαν δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη εφ' όσον υπολόγιζαν σε αιμορραγία της ΕΣΣΔ, το άνοιξαν όμως αυτό τη στιγμή που ο Κόκκινος Στρατός συνέτριψε πια τις βασικές δυνάμεις του Χίτλερ και ήταν φανερό ότι ήταν σε θέση μόνος του να καταλάβει τη Γερμανία και ν' απελευθερώσει τη Γαλλία.
Αμέσως μόλις σταμάτησαν οι ομοβροντίες των κανονιών πάνω στην Ευρώπη οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές επιδιώκοντας την κυριαρχία σ' όλο το κόσμο και συνεχίζοντας την εγκληματική πολίτικη των χιτλερικών συμμοριτών, άρχισαν να προετοιμάζουν καινούργιο παγκόσμιο πόλεμο. Οι αμερικάνοι δολοφόνοι δυο χρόνια τώρα διεξάγουν τον ατιμωτικό πόλεμο στην Κορέα χρησιμοποιώντας ραφιναρισμένα μέσα εξόντωσης, προπάντων το βακτηριολογικό όπλο. Δήμιοι κάτω απ' την ιδιότητα του στρατηγού, όπως ο Ριτζγουαίη, Μπότνερ, Κλαρκ κ.α. βασανίζουν στο νησί Κοζεντό τους άοπλους κορεάτες και κινέζους αιχμαλώτους με τρόπο ακόμα πιο άγριο απ' τους χιτλερικούς καταχτητές. Οι αμερικάνοι εμπρηστές πολέμου και οι δορυφόροι τους, οι άγγλοι και γάλλοι ιμπεριαλιστές σκάρωσαν στη Δ. Γερμανία τη λεγόμενη «γενική συμφωνία» που είναι ανοιχτή συμμαχία με τους νεοχιτλερικούς αντεκδικητές. Με διαταγή των αμερικάνων ιμπεριαλιστών οι κυβερνήσεις των δορυφόρων τους στην Ευρώπη φασιστικοποιούν τις πολιτικές συνθήκες στις χώρες τους, π.χ. Στη Γαλλία, που έκφραση αυτού του γεγονότος είναι η σύλληψη του Ζακ Ντυκλώ και του Αντρέ Στηλ. Οι αμερικάνοι εμπρηστές πολέμου προσπαθούν μ' αυτόν τον τρόπο να σπάσουν την αντίσταση των λαϊκών μαζών των καπιταλιστικών χωρών, που αντιδρούν ενάντια στα εγκληματικά πολεμικά σχέδια.
Όμως οι εργαζόμενες μάζες, οι λαοί όλου του κόσμου όλο και πιο καλά νοιώθουν ότι η «η Ειρήνη θα διατηρηθεί και θα σταθεροποιηθεί αν οι λαοί πάρουν στα χέρια τους τη διατήρηση της ειρήνης και την υπερασπίσουν ως το τέλος». Γι' αυτό ο αγώνας για την ειρήνη δυναμώνει σ' όλο τον κόσμο από μέρα σε μέρα, και γίνεται ακόμα πιο ισχυρό εμπόδιο στο δρόμο των αμερικάνων εμπρηστών πόλεμου.
Σ' αυτή την πάλη για την ειρήνη, που διεξάγει το ισχυρό στρατόπεδο της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού κάτω από την ηγεσία της μεγάλης Σοβιετικής Ένωσης, κάτω απ' την καθοδήγηση του σ. Στάλιν, όλο και πιο δραστήριο μέρος παίρνει η Λαϊκή Πολωνία συσφίγγοντας ταυτόχρονα ακόμα πιο πολύ την αδιάσπαστη φιλία με τον αδελφικό σοβιετικό λαό και με τις χώρες της Λ. Δημοκρατίας. Θυμούμενες τις υποδείξεις του μεγάλου Στάλιν οι εργαζόμενες μάζες της Λαϊκής Πολωνίας, συσπειρωμένες γύρω στο ΕΕΠΚ, γύρω στον καθοδηγητή τους, τον πιστό μαθητή του Στάλιν, σ. Μπιερούτ, αναπτύσσουν την οικονομική και πολιτιστική οικοδόμηση, σταθεροποιούν τις καταχτήσεις τους, που βρήκαν την έκφρασή τους στο σχέδιο του Συντάγματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας, παλεύουν για την πραγματοποίηση του 6χρονου πλάνου οικοδόμησης του σοσιαλισμού, δυναμώνουν την πατρίδα τους, δυναμώνοντας έτσι το διεθνές μέτωπο της Ειρήνης.

ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΓΛΥΠΤΗΣ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ Ν.ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, 22.06.1952

ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΓΛΥΠΤΗΣ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ Ν.ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ
ΜΟΣΧΑ 21. Ο τιμημένος με το βραβείο «Στάλιν» γνωστός γλύπτης της Σοβιετικής Ένωσης Σέργιος Φέντοφιτς έκανε την προτομή του Ν. Μπελογιάννη από άσπρο εκλεκτό μάρμαρο από τα Ουράλια.
Σήμερα η εφημερίδα «Σοβιετική τέχνη» δημοσιεύει στη πρώτη σελίδα την προτομή του Μπελογιάννη. Στις εξηγήσεις που δίνονται κάτω από την προτομή αναφέρονται τα λόγια του Μπελογιάννη. «Εμείς θέλουμε να δούμε πάνω από την Ελλάδα την χαραυγή καλύτερων ήμερων. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην πείνα και τον πόλεμο, γι' αυτό θυσιάζουμε τη ζωή μας».
Αναφέρονται επίσης τα λόγια του Τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ από το μήνυμά του προς το λαό της Ελλάδας :
«Αυτός ο άνθρωπος, λέει ο Ναζίμ Χικμέτ, είναι το καμάρι όχι μόνο του ελληνικού Λαού. Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι το σύμβολο της αξιοπρέπειας όλης της προοδευτικής ανθρωπότητας»

ΙΒΑΝ ΜΙΤΣΟΥΡΙΝ - Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΒΙΟΛΟΓΟΣ

 “ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ” 7/6/1952, ΠΟΛΩΝΙΑ

Σαν σήμερα πριν 17 χρόνια στις 9 και 30 το πρωί της 7 Ιούνη του 1935, πέθανε ο μεγάλος σοβιετικός βιολόγος Ιβάν Βλαδιμήροβιτς Μιτσούριν, που τ' όνομά του συνδέεται αδιάρρηκτα με το νέο, ανώτερο σταθμό ανάπτυξης της ματεριαλιστικής επιστήμης για τη ζωντανή φύση.
Ο Μιτσούριν γεννήθηκε στις 28 Οχτώμβρη του 1855 στην περιοχή του Ριαζάν. Η ζωή του διακρίνεται σε δυο ριζικά διαφέρουσες μεταξύ τους περιόδους. Την προεπαναστατική και τη σοβιετική.
Πριν τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση ο Μιτσούριν ζούσε μέσα στην ανέχεια.
Η τσαρική κυβέρνηση δεν τον βοηθούσε στις έρευνές του, ούτε αναγνώριζε το μεγάλο πατριωτικό έργο του. Με την ανοχή της και παρά τη θέλησή του, τους καρπούς των ερευνών του εκμεταλλεύονταν οι αμερικάνοι. Για να εξοικονομήσει τη γη, τα βιβλία, τους σπόρους και τ' άλλα απαραίτητα για τις μελέτες του μέσα, αναγκάζονταν, μετά τη δεκαεξάωρη υπηρεσία του σαν ιδιωτικός και σιδηροδρομικός υπάλληλος να δουλεύει στο σπίτι του σαν ωρολογοποιός και επισκευαστής μηχανημάτων ακρίβειας. Να στερείται τα πιο απαραίτητα για τη ζωή. Αρκετές φορές έζησε σε αχυροκαλύβες και πολλές φορές η οικογένειά του δείπνησε μόνον με ψωμί και κρεμμύδι όπως αναφέρει στις αναμνήσεις του.
Παρ' όλα' αυτά απέρριψε με αγανάκτηση τις συμφεροντολόγες δελεαστικές προτάσεις του αμερικάνικου υπουργείου γεωργίας να του πουλήσει τις βοτανικές συλλογές του και να πάει στην Αμερική όπου του εξασφάλιζαν πλουσιοπάροχα μέσα και για τον ίδιο και για τις επιστημονικές έρευνές του.
Με τη κατάληψη της εξουσίας από το λαό και πριν ακόμα σταματήσουν καλά καλά στους δρόμους οι πυροβολισμοί, ο Μιτσούριν παρουσιάστηκε στις αρχές με τη δήλωση :

• «Εγώ θέλω να δουλέψω για την νέα εξουσία».

Η σοσιαλιστική επανάσταση του δημιούργησε όλες τις ευνοϊκές συνθήκες για ν' αναπτύξει την επιστημονική δουλιά του. Η δράση του μεγάλου μεταμορφωτή της φύσης βρήκε πλέρια υποστήριξη από το Λένιν και το Στάλιν. Το μικρο κτήμα του Μιτσούριν μεταβλήθηκε σε τεράστιο, με χιλιάδες στρέμματα γης, φυτώρια. Ιδρύθηκαν επιστημονικά ινστιτούτα ερευνών με δεκάδες επιστημονικά στελέχη που επεξεργάζονταν και διέδιδαν τις μεγαλοφυείς ιδέες του Μιτσούριν. Το 1934 ο Μιτσούριν έγραφε στο σ. Στάλιν. «Πραγματοποιείται το όνειρο της ζωής μου. Τα πολύτιμα είδη των καρποφόρων φυτών που έβγαλα κινήθηκαν από τις πειραματικές καλλιέργειες όχι προς τους πλούσιους κουλάκους αλλά στους μεγάλους κήπους των κολχόζ και σοβχόζ, αντικαθιστώντας τα μικρής απόδοσης, άσχημα, παλιά είδη».
Ο Μιτσούριν έτρεφε βαθειά ευγνωμοσύνη στο μπολσεβίκικο κόμμα και το σοβιετικό κράτος για τις συνθήκες που του δημιούργησαν για τη δουλιά του. «Το μπολσεβίκικο κόμμα και η σοβιετική εξουσία – έγραφε ο Μιτσούριν – έκαναν το παν για την άνθιση του έργου που άρχισα».
Το κόμμα και το Σοβιετικό κράτος τίμησαν τον Μιτσούριν με τιμητικά έγγραφα, με το παράσημο Λένιν, με γιορτασμούς των πενηντάχρονων και εξηντάχρονων της επιστημονικής του δράσης. Δύο φορές τον επισκέφθηκε στο φυτώριό του ο σ. Μ.Ι. Καλίνιν και κρατούσε μαζί του ταχτική αλληλογραφία. Η Ακαδημία επιστημών της ΕΣΣΔ τον εξέλεξε επίτιμο μέλος της και το Σοβιετικό κράτος κατ' επανάληψη εξέδωσε τα έργα του.
Στον ταυτόχρονο γιορτασμό των ογδόντα χρόνων από τη γέννησή του και των εξηντάχρονων της επιστημονικής δράσης του, ο σ. Στάλιν του έστειλε το ακόλουθο τηλεγράφημά :
Στο σύντροφο Μιτσούριν,
Ιβάν Βλαδιμήροβιτς
Σας συγχαίρω μ' όλη μου την καρδιά Ιβάν Βλαδιμήροβιτς με την ευκαιρία των εξηντάχρονων της καρποφόρας εργασίας Σας για το καλό της μεγάλης μας πατρίδας. Σας εύχομαι υγεία και νέες επιτυχίες στο έργο της μεταμόρφωσης της καρποκαλλιέργειας.
Σας σφίγγω θερμά το χέρι.
Ι. Στάλιν

Οι τελευταίες στιγμές του Μπελογιάννη

ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, 14/5/1952, ΠΟΛΩΝΙΑ

Στη γαλλική εφημερίδα «Ουμανιτέ», δημοσιεύτηκε ανταπόκριση που περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του ήρωα Νίκου Μπελογιάννη. Δίνουμε πιο κάτω απόσπασμα απ’ την ανταπόκριση αυτή:

Ο υποδιευθυντής των φυλακών, κατά διαταγή του ανώτερου του πήγε στη πτέρυγα των φυλακών όπου βρίσκονταν τα κελιά των οχτώ μελλοθανάτων.
Μπαίνει στο κελί αρ. 2 όπου είναι κλεισμένοι οι Μπελογιάννης και Λαζαρίδης. Και οι δυο τους κοιμούνται τόσο βαθειά που δεν κατάλαβαν ότι μπήκε ο υποδιευθυντής. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη και τον ξυπνάει με τα λόγια :
- Ξύπνα Νίκο.
Ο Μπελογιάννης δεν τρομάζει. Σηκώνεται και ρωτάει :
- Θα μας πατέ για καθαρό αέρα;
- Ναι Νίκο, του απαντάει αυτός. Θα σας οδηγήσουμε στο τόπο της εχτέλεσης.
Ο Μπελογιάννης βάζει τα παπούτσια και το σακάκι του. Μετά ζητάει απ’ τον υποδιευθυντή να του επιτρέψει να δει την Έλλη Ιωαννίδου πριν τον παραδώσουν στο εχτελεστικό απόσπασμα. Εν τω μεταξύ ξύπνησε και ο Λαζαρίδης και ήρεμα άρχισε να ντύνεται.
- Εσύ θα μείνεις, του λέει ο υποδιευθυντής.
Ο Μπελογιάννης υπενθύμισε στον υποδιευθυντή των φυλακών να του επιτρέψει ν’ αποχαιρετήσει την Ιωαννίδου. Μπροστά στο κελί της νεαρής αυτής γυναίκας ο Μπελογιάννης προσπαθεί να τη καθησυχάσει, απ’ τα κάγκελα του κελιού. Μόλις η Ιωαννίδου κατάλαβε για το τι πρόκειται να γίνει λέει κλαίγοντας ότι θέλει να πάει μαζί με τους συντρόφους της.
- Μη ζητάς νάρθεις μαζί μας Έλλη, της λέει ο Μπελογιάννης, και της δίνει το ρολόγι του, το πορτοφόλι και τις φωτογραφίες.
- Γεια χαρά Έλλη – της λέει χαμογελώντας. Δεν θα σε ξαναδώ πια ποτέ.
Απ’ το παραθυράκι προσπαθεί να τη φιλήσει.
Τους περνούν τις χειροπέδες. Περιμένουν να τους οδηγήσουν. Οι υπάλληλοι των φυλακών τους ρωτούν αν έχουν τελευταίες επιθυμίες.
Βγαίνοντας έξω στην αυλή ο Μπελογιάννης γυρίζει και λέει σ’ αυτούς που μένανε :
- Γεια χαρά σας παιδιά.
Μετά γυρίζει στους φρουρούς των φυλακών και τους αποχαιρετάει κι αυτούς. Τους μελλοθάνατους τους οδηγούν σε ένα μικρό δωμάτιο. Εκεί τους περίμενε ένας στρατιωτικός παπάς. Ο Μπελογιάννης μπαίνει πρώτος. Σε ερώτηση του παπά αν έχει να εξομολογηθεί κάτι, απαντάει :
- Όχι, σ’ ευχαριστώ, σεβάσμιε γέροντα.
Οι σύντροφοί του στέκονται λίγο πιο κοντά στον παπά.
Με το αμάξι το φυλακών και τη συνοδεία ισχυρής αστυνομικής δύναμης τους μεταφέρουν στο Γουδί, στον τόπο της εχτέλεσης : Στις 4 το πρωί το αυτοκίνητο έφτασε εκεί. Πρώτος βγαίνει απ’ αυτό ο Μπελογιάννης πηδώντας πάνω απ’ τα σκαλιά. Δίπλα σε κάθε μελλοθάνατο στέκονται από δυο αστυνομικοί. Εν τω μεταξύ οι αξιωματικοί απομακρύνονται και επιστρέφοντας δίνουν νευρικά διάφορες αλληλοσυγκρουόμενες διαταγές.
Ζητούν να στραφούν τα φώτα των στρατιωτικών αυτοκινήτων προς την πλατεία. Εκεί βάζουν τους μελλοθάνατους. Όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες λέγανε αργότερα ότι ο Μπελογιάννης ήταν πέρα για πέρα ήρεμος. Ο παπάς, που ήταν στην εχτέλεση, διηγήθηκε ότι ο Μπελογιάννης, τις τελευταίες στιγμές πριν το θάνατό του, έδινε την εντύπωση «ανθρώπου που ήθελε ν’ αγκάλιασε με το βλέμμα του όλον τον ορίζοντα».
Οι δημοσιογράφοι που παρακολουθούσαν την εχτέλεση από μακριά βεβαίωναν ότι άκουσαν το Μπελογιάννη να φωνάζει :
- «Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας»
Στις 4.11 το εκτελεστικό απόσπασμα σηκώνει τα όπλα.
- Πυρ !
Οι εχτελεσθέντες λυγούν τα γόνατα και ακούγεται το χτύπημα των σωμάτων τους πάνω στη γη. Ένας υπαξιωματικός πλησιάζει και δίνει στον καθένα τη «χαριστική βολή».
Στο νοσοκομείο φυλακών «Σωτηρία» που είναι κοντά στον τόπο της εχτέλεσης και βρίσκονται σ’ αυτό φυματικοί πολιτικοί κρατούμενοι κατάλαβαν τι γινόταν. Ξυπνούν όλοι και φωνάζουν :
«Μην πυροβολείτε ενάντιά τους. Αρκετό αίμα χύθηκε. Μην πυροβολείτε.»
Γρήγορα διαδίδεται στην πόλη η είδηση για τη δολοφονία. Παντού επικρατεί νευρικότητα και ταραχή. Δίπλα στο ταραγμένο πλήθος περνάει το αμάξι της φυλακής με τα λείψανα των δολοφονηθέντων για το νεκροταφείο, αφήνοντας ίχνη αίματος. Ο κόσμος βγάζει τα καπέλα. Απ’ τα παράθυρα των κελιών των φυλακών ανεμίζουν μαύρα μαντίλια σε ένδειξη πένθους.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΤΙΝ

«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΑΠΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, 12.03.1952, ΠΟΛΩΝΙΑ

Μπροστά από μερικούς μήνες η αμερικανική προπαγάνδα προβοκατόρικα άρχισε να μιλά και να συκοφαντεί τη ΣΕ για το ζήτημα της δολοφονίας των αιχμαλώτων Πολωνών αξιωματικών, που κατέσφαξαν οι χιτλερικοί εγκληματίες στο δάσος του Κατίν στα 1941.
Με την χρεωκοπημένη αυτή με μέθοδο της προβοκατόρικης προπαγάνδας θέλουν να κρύψουν και να δικαιολογήσουν στα μάτια όλου του κόσμου τα φοβερά εγκλήματα που διαπράττουν αυτοί σήμερα στη Κορέα, ακόμα θέλουν να καλλιεργήσουν το μίσος και να εξασθενίσουν την αδιάρρηκτη φιλία του πολωνικού και Σοβιετικού λαού.
Για το σκοπό μάλιστα αυτό συγκρότησαν «ειδική επιτροπή της βουλής των αντιπροσώπων για την εξέταση της υπόθεσης Κατίν». Ποια είναι όμως η υπόθεση Κατίν;
Το Κατίν είναι το δάσος όπου οι χιτλερικοί στα 1941 δολοφόνησαν 11 χιλιάδες πολωνούς αξιωματικούς. Βρίσκεται 15 χιλιομ. από το Σμόλενσκ κοντά στο χωριό Κοζε Γκούρι, 200 μέτρα μακριά από το δρόμο που πάει για το Βιτέμσκ (σ.τ.ε: πόλη της σημερινής Λευκορωσίας). Στο δάσος αυτό βρίσκονται οι ομαδικοί τάφοι 11 χιλ. αιχμαλώτων πολέμου – Πολωνών αξ/ων.
Το απαίσιο αυτό έγκλημα οι χιτλερικοί δολοφόνοι θέλησαν προβοκατόρικα να το φορτώσουν στις πλάτες των ρώσων.
Ήταν η περίοδος του χειμώνα 1942-43 που η κατάσταση στα μέτωπα χειροτέρευε για τους γερμανούς, ενώ η ενότητα ανάμεσα στους συμμάχους δυνάμωνε.
Ο Γκαίμπελς τότε για να συκοφαντήσει τη ΣΕ κατέφυγε στη προβοκάτσια εκμεταλλευόμενος τα εγκλήματα που οι ίδιοι γερμανοί διέπραξαν στο δάσος Κατίν. Έτσι στα 1943 το γερμανικό ραδιόφωνο, όπως και το αμερικάνικο σήμερα, άρχισε να κατηγορεί τη ΣΕ ότι αυτή είναι εκείνη που διέπραξε το έγκλημα σε βάρος των 11 χιλ. αξιωματικών στο δάσος Κατίν στα 1940. Υπολόγιζε πως θα κατόρθωνε έτσι ν’ ανάψει τη φωτιά του μίσους ανάμεσα στους πολωνούς και ρώσους, κι ακόμα ότι θα μπορέσει να καλύψει τα δικά του εγκλήματα.
Όμως τα γεγονότα διέψευσαν και τον προκάτοχο των αμερικάνων Γκαίμπελς αλλά διαψεύδουν και τους σημερινούς απογόνους του Γκαίμπελς, αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
Με την απελευθέρωση των εδαφών αυτών 1944, συγκροτήθηκε ειδική επιτροπή από σοβιετικούς επιστήμονες γιατρούς και στρατιωτικούς για να εξετάσει την υπόθεση του δάσους Κατίν.
Η επιτροπή λεπτομερειακά εξέτασε την όλη υπόθεση Κατίν, και εξέδωσε ανακοινωθέν με όλες τις λεπτομέρειες της εκτέλεσης των πολωνών αξ/κων απ’ τους χιτλερικούς. Το ανακοινωθέν αναφέρει
Προτού να καταληφτεί το Σμόλενσκ απ’ τους γερμανούς καταχτητές οι αιχμάλωτοι πολέμου αξ/κοι και στρατιώτες πολωνοί, δούλευαν στο δυτικό μέρος της επαρχίας και έφτιαχναν ή επιδιόρθωναν δρόμους.
Όταν οι γερμανοί αιφνιδιαστικά επιτεθήκαν δημιουργήθηκε τέτοια κατάσταση που στάθηκε αδύνατο στους ρώσους έγκαιρα να μεταφέρουν τα στρατόπεδα αιχμαλώτων κι έτσι όλοι οι αιχμάλωτοι πολέμου πολωνοί, καθώς και μέρος της φρουράς και του υπηρετικού προσωπικού αιχμαλωτίστηκαν, απ’ τους γερμανούς.
Σε συνέχεια το ανακοινωθέν παραθέτει στοιχεία του Β. Βιετοσκίκουφ διοικητή του στρατοπέδου Ν. 1 που μιλάει ότι στάθηκε αδύνατη η μεταφορά του στρατοπέδου, της δασκάλας Μαρία Αλιγαντρόβνα που το 1941 με τη κατοχή των γερμανών έβλεπε τους πολωνούς να δουλεύουν στο δρόμο, της Αλιξέγιεβνα, Μηχαήλοβα και Κονιαχοφόκα που δούλευαν στην υπηρεσία των γερμανών και ήταν αυτόπτες μάρτυρες στην εκτέλεση των πολωνών αξ/κων. Ακόμα πλήθος άλλων μαρτύρων που αναφέρει το ανακοινωθέν διαπιστώνουν το απαίσιο έγκλημα που διέπραξαν οι γερμανοί το φθινόπωρο του 1941.
Η επιτροπή επί τόπου ανέσκαψε τους μαζικούς τάφους και έκανε λεπτομερειακή εξέταση στα πτώματα. Βρέθηκαν γράμματα με ακριβείς διευθύνσεις που έφεραν ημερομηνίες Απρίλη Μάη και Ιούνη 1941.
Η εξέταση των ιατροδικαστών διαπίστωσε ότι το έγκλημα έγινε το φθινόπωρο του 1941. Στα χέρια της επιτροπής βρίσκεται σημειωματάριο με 17 σελίδες ιδιόχειρα γραμμένο από τον Μεσαγκίνα Ρώσο δικηγόρο του Σμόλενσκ, προδότη που είχε τοποθετηθεί απ’ τους γερμανούς δήμαρχος της πόλης. Το σημειωματάριο αυτό έπεσε στα χέρια των Ρώσων με την απελευθέρωση του Σμόλενσκ. Στη σελίδα 10 με ημερομηνία 15 Αυγούστου 1941 είναι γραμμένα.
«Όλοι οι πολωνοί αιχμάλωτοι πολέμου να κρατηθούν και να οδηγηθούν στην διοίκηση»
Στη σελίδα 15 (χωρίς ημερομηνία) :
«Αν κυκλοφορεί ανάμεσα στο πληθυσμό φήμη για τον τουφεκισμό των αιχμαλώτων πολέμου πολωνών στο Κόζε Γκούρα (Ούμνοφ).»
Από το σημειωματάριο βγαίνει ότι στις 15 Αυγούστου 1941 οι αιχμάλωτοι πολέμου – Πολωνοί βρίσκονταν ακόμα στην περιοχή Σμόλενσκ και δεύτερο ότι οι γερμανικές αρχές τους φυλάκισαν. Ακόμα φαίνεται ότι η γερμανική διοίκηση φοβούμενη μήπως ο πληθυσμός έμαθε για τα εγκλήματα που διέπραξε, έδωσε ειδικές οδηγίες για να ελεγχτεί η πιθανότητα αυτή.
Ο Ούμνοφ, που αναφέρεται στο σημειωματάριο ήταν επικεφαλής της Ρούσικης αστυνομίας στο Σμόλενσκ στους πρώτους μήνες της κατοχής.
Στα γενικά συμπεράσματα που παραθέτει το ανακοινωθέν μεταξύ των άλλων αναφέρεται :
Τις μαζικές εκτελέσεις των πολωνών αιχμαλώτων πολέμου – στο δάσος Κατίν τις έκανε το γερμανικό πολεμικό γραφείο που καλύπτονταν κάτω απ’ το όνομα «Επιτελείο του 537 εργατικού τάγματος» επικεφαλής του οποίου ήταν ο αντισυνταγματάρχης Άρνες.
Αυτή την περιβόητη «υπόθεση Κατίν» που πριν από 8 χρόνια ξεσκεπάστηκε σαν τερατώδικο ψέμα του Γκαίμπελς, η αμερικάνικη κυβέρνηση που σ’ όλο αυτό το διάστημα σιωπούσε, πάει πάλι σήμερα να τη ξαναφέρει στην επιφάνεια. Κι αυτό γιατί ποτέ άλλοτες οι αμερικάνοι δεν αισθάνονταν την γυμνή ανάγκη να αποσπάσουν την προσοχή των λαών απ’ τις σκοτεινές τους πράξεις, και τα ανήκουστα εγκλήματα που αυτοί οι σύγχρονοι βάρβαροι, παραβιάζοντας όλες τις αρχές του διεθνούς δικαίου και της ανθρώπινης ηθικής, διαπράττουν στην Κορέα χρησιμοποιώντας ενάντια στον ειρηνικό πληθυσμό το απαγορευμένο βακτηριολογικό όπλο. Οι προβοκάτορες αμερικάνοι στα χαμένα σχίζουν τα ρούχα τους, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τους χιτλερικούς εγκληματίες πολέμου, τους ίδιους υπεύθυνους για το φρικιαστικό έγκλημα του Κατίν, βγάζοντάς τους απ’ τις φυλακές και χρησιμοποιώντας τους για την ανασύσταση της νέας Βέρμαχτ.
Πάνω στη υπόθεση αυτή το πρακτορείο «Τας» δημοσίευσε το παρακάτω ανακοινωθέν:
«Το υπουργείο των εξωτερικών των ΕΠΑ στις 25 του Φλεβάρη 1952 έστειλε στο σοβιετικό πρεσβευτή στις ΕΠΑ Πιντούσκιν επιστολή του Μέρντεν προέδρου της επιτροπής της βουλής των αντιπροσώπων για την λεγόμενη εξέταση της “υπόθεσης Κατίν” Στην επιστολή επισυνάπτεται απόφαση της βουλής των αντιπροσώπων του κογκρέσου της 18 Σεπτέμβρη 1951. Στη επιστολή του ο Μέρντεν τονίζει ότι επιθυμεί να πάρει απ’ τη Σ. Κυβέρνηση κάποια “στοιχεία” για το ζήτημα της δολοφονίας των αιχμαλώτων πολωνών αξιωματικών που κατέσφαξαν οι χιτλερικοί εγκληματίες στο δάσος του Κατίν στα 1941.
Η πρεσβεία επιστρέφει με το παρόν την επιστολή του Μέρντεν που παρέλαβε απ’ το υπουργείο των εξωτερικών μαζί με τη συνημμένη απόφαση της βουλής των αντιπροσώπων της 18 του Σ/βρη 1951 σαν ντοκουμέντο που παραβιάζει τις γενικά παραδεγμένες αρχές των διεθνών σχέσεων και προσβάλει τη Σ.Ε. Η πρεσβεία υπενθυμίζει ότι:

1. Το ζήτημα του εγκλήματος του Κατίν είχε εξεταστεί ακόμα από το 1944 από ειδική επιτροπή και διαπιστώθηκε ότι η υπόθεση Κατίν είναι έργο των χιτλερικών εγκληματιών όπως είχε δημοσιευτεί στον τύπο της 26 του Γενάρη του 1944.
2. Ενάντια στη διαπίστωση αυτή της ειδικής επιτροπής η κυβέρνηση των ΕΠΑ δεν εξέφρασε καμιά επιφύλαξη 8 ολόκληρα χρόνια ως τον τελευταίο καιρό.

Η πρεσβεία θεωρεί απαραίτητο να δηλώσει σχετικά ότι η ανακίνηση του ζητήματος για το έγκλημα του Κατίν 8 ολόκληρα χρόνια ύστερα απ’ τη διαπίστωση της ειδικής επιτροπής έχει μοναδικό σκοπό να συκοφαντήσει τη ΣΕ και ν’ αποκαταστήσει έτσι τους χιτλερικούς εγκληματίες που έχουν καταδικαστεί απ’ την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Στο παρόν επισυνάπτεται το παραπάνω αναφερόμενο πόρισμα της ειδικής επιτροπής για το έγκλημα του Κατίν»
Η πολωνική επίσης κυβέρνηση έκανε δηλώσεις για την προσπάθεια αυτή των αμερικάνων τονίζοντας:
«Ο πολωνικός λαός με αγανάκτηση στιγματίζει την κυνική προβοκάτσια των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, που καπηλεύονται τον τραγικό θάνατο των χιλιάδων πολωνών στο Κατίν.
Ο Πολωνικός λαός ξέρει καλά ποιος ήταν ο δολοφόνος του και ποιος ο ελευθερωτής και συμπαραστάτης του. Χαμένες είναι οι προσπάθειες των Αμερικάνων εμπρηστών του πολέμου να μολύνουν την αδιάρηχτη φιλία που ενώνει τον πολωνικό λαό με τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης, το ίδιο χαμένες όπως ήταν και οι προσπάθειες του Χίτλερ.».

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

«Δημοκράτης», καθημερινή εφημερίδα των προσφύγων απτήν Ελλάδα, 1.04.1952

Ο Ν. Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα της Πελοπονήσου το 1915.
Μετά το γυμνάσιο φοίτησε στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Η αντιδραστική όμως σύγκλητος του πανεπιστημίου τον απέβαλε για τις προοδευτικές του ιδέες.
Μέλος του ΚΚΕ έγινε το 1934. Από τότε αφιέρωσε όλη του τη ζωή και δράση στη πάλη του λαού μας για ψωμί, ειρήνη και λευτεριά ενάντια σε ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές ενάντια στα τρομοκρατικά μέτρα και τις δικτατορικές κυβερνήσεις. Δούλεψε με τόλμη στην περίοδο της μεταξικής δικτατορίας σ’ όλες τις οργανώσεις της Πελοπονήσου σαν οργανωτής και καθοδηγητής του λαού του Μωρηά.
Στην περίοδο της χιτλερικής κατοχής ήταν καπετάνιος της μεραρχίας του ΕΛΑΣ Πελοπονήσου και πολέμησε για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους καταχτητές.
Όταν διώχτηκαν από την Ελλάδα οι γερμανοί ο Μπελογιάννης ήταν επικεφαλής διαφώτισης και μελος του γραφείου περιοχής του ΚΚΕ της περιοχής Πελοπονήσου.
Για τη δράση του ο Μπελογιάννης πιάστηκε και φυλακίστηκε πολλές φορές. Εκτοπίστηκε ένα χρόνο στο νησί Ιο και καταδικάστηκε δυο χρόνια για τα απεργιακά γεγονότα της Αμαλιάδας του 1935. Βασανίστηκε από την ασφάλεια Πατρών στα 1936. Υποβλήθηκε σε απάνθρωπα βασανιστήρια, οι χαφιέδες όμως δεν μπόρεσαν να τον αποσπάσουν τίποτε για τη συνεργασία του με τους άλλους συντρόφους του. Δικάστηκε σε 3 μήνες φυλακή και 6 μήνες εξορία. Ξαναπιάστηκε και ξαναδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλακή και εξορία στα 1938. Έβγαλε τα χρόνια αυτά στις φυλακές της Αίγινας, στην Ακροναυπλία, μέσα στις γνωστές συνθήκες των μεγάλων στερήσεων και της στυγνής τρομοκρατίας, στα στρατόπεδα της Κατούνας Βόνιτσας και Κέρκυρας.
Όταν η μοναρχοφασιστική τρομοκρατία έσπρωξε τους λαϊκούς αγωνιστές στο βουνό, για να υπερασπίσουν τη ζωή τους, την τιμή και την ανεξαρτησία της πατρίδας ο Νίκος Μπελογιάννης βρέθηκε στο βουνό, στις τάξεις του ΔΣΕ. Υπηρέτησε στο ΔΣΕ σαν πολιτικός Επίτροπος Μεραρχίας.
Το όνομα του ατρόμητου πολέμαρχου του βουνού είναι συνδεδεμένο με την ηρωική εξόρμηση του ΔΣΕ στη Νάουσα. Στις μάχες με τον εχθρό στο όνομα του κόμματος ο Μπελογιάννης άνοιξε τότε το δρόμο που οδηγούσε στη Νάουσα. Ο Μπελογιάννης ήταν δραστήριος, ακούραστος δεν λογάριαζε κόπους και θυσίες για να εκπληρώσει κάθε εντολή που έπαιρνε από το κόμμα και την καθοδήγησή του για την απελευθέρωση του λαού και της πατρίδας.
Οι ικανότητές του, η πολύπλευρη δράση του, η ευθύτητα του χαρακτήρα του, η ολόψυχη αφοσίωσή του στην υπόθεση του λαού τον έφεραν ως την ΚΕ του ΚΚΕ.
Σαν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ ο Μπελογιάννης βρέθηκε πάλι ανάμεσα στον ελληνικό λαό με την υποχώρηση του ΔΣΕ επί κεφαλής της πάλης του λαού ενάντια στους αμερικάνους και τους μοναρχοφασίστες που ερημώνουν, αφανίζουν και καταστρέφουν την πατρίδα μας. Ο Μπελογιάννης δικάστηκε δυο φορές και καταδικάστηκε σε θάνατο 3 φορές απτά αμερικανικά στρατοδικεία. Μα το ηρωικό του παράδειγμα και το αδικοχυμένο αίμα του στέκουν αθάνατο κάλεσμα στο Λαό της Ελλάδας για την κατάχτηση της Λευτεριάς και της Ειρήνης.
Η ζωή του Μπελογιάννη στάθηκε μια θυσία στην υπηρεσία της Ελλάδας και του Λαού της.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ Π.Γ. ΤΗΣ Κ.Ε. ΤΟΥ Κ.Κ.Ε. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΗ (30/3/1952)

“ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ”, Τρίτη 1/4/1952, σελ. 1, αρ.φυλ. 551 (Καθημερινή εφημερίδα των προσφύγων απτην Ελλάδα)

Οι δήμιοι Πλαστήρας - Βενιζέλος, εκτελώντας την ανθρωποσφαγική διαταγή του Πιουριφόϋ, προχώρησαν στο έγκλημα. Σήμερα, στις 4 το πρωί εκτέλεσαν στο Γουδί, το μεγάλο ήρωα του λαού της Ελλάδας και της Παγκόσμιας Στρατιάς της Ειρήνης, τον σ. Ν. Μπελογιάννη.
Στο πρόσωπο του Μπελογιάννη το ΚΚΕ και ο Λαός της Ελλάδας έχασε έναν απ’ τους ηγέτες του και η φιλειρηνική ανθρωπότητα έναν αητό αήττητο σημαιοφόρο της.
Η εκτέλεση του Μπελογιάννη αποτελεί μια άνανδρη γκαγκστερική δολοφονία. Μια άτιμη συναλλαγή ανάμεσα στους δήμιους Πλαστήρα – Βενιζέλο και στον γκαουλάϊτερ Πιουριφόϋ.
Σαν γνήσιοι γκάγκστερ άρπαξαν τον Μπελογιάννη απτό κελί των μελλοθανάτων των φυλακών Καλλιθέας στις 3 μετά τα μεσάνυχτα και πριν ανατείλει ο ήλιος, όπως ορίζει ο νόμος τους, τον εκτέλεσαν χρησιμοποιώντας για φως τους προβολείς των αυτοκινήτων. Εκτέλεσαν κρυφά στα σκοτεινά οι δολοφόνοι το έργο τους γιατί έτρεμαν οι άνανδροι την παλλαϊκή οργή της Ελλάδας και εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων καλής θέλησης σ’ όλο τον κόσμο.
Οι δήμιοι Πλαστήρας – Βενιζέλος σαν απαίσιοι έμποροι του αίματος παζάρεψαν με τον Πιουριφόϋ το κεφάλι του Μπελογιάννη για προσωρινή παραμονή των κομμάτων τους στην κυβέρνηση. «Πάρε στο πιάτο το κεφάλι του Μπελογιάννη και κράτησε μας για κυβέρνηση μια και μείς σε υπηρετούμε καλλίτερα κι’ από τον Παπάγο».
Είναι ζήτημα αν υπάρχει δεύτερο παράδειγμα τέτοιας κατάπτωσης, τόσο άτιμης συναλλαγής.
Με την εκτέλεση του Μπελογιάννη ο Πιουριφόϋ προχωρεί στην εφαρμογή του σχεδίου του για εγκαθίδρυση παπαγικής διχτατοριας σαν το καλλίτερο όργανο της αμερικάνικης κατοχής, για πιο άγρια εφαρμογή στην Ελλάδα της αμερικάνικης πολιτικής πείνα – κρεμάλα – πόλεμος.
Με την εχτέλεση του Μπελογιάννη ο Πιουριφόϋ ξόφλισε πολιτικά την ΕΠΕΚ το φιλελεύθερο κόμμα. Το κυβερνητικό συγκρότημα άρχισε να διαλύεται με τις παραιτήσεις των υπουργών Σακελλαρίου και Ιωσήφ. Τώρα δεν μένει παρά η κλωτσιά για ν’ άρθει ο Παπάγος. Το δρόμο του τον άνοιξαν ο Πλαστήρας και ο Βενιζέλος με το έργο τους.
Με την εκτέλεση του Μπελογιάννη ο Πιουριφόϋ επεδίωξε ν’ ανοίξει αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στις πατριωτικές δημοκρατικές δυνάμεις για να εμποδίσει την ανάπτυξη της πατριωτικής ενότητας και πάλης του λαού για Ψωμί – Δουλιά – Ειρήνη – Δημοκρατία – Ανεξαρτησία. Όμως το αίμα του Μπελογιάννη μπορεί και πρέπει να αποτελέσει έναν επιπλέον δυνατό κρίκο σύνδεσης ανάμεσα στις πατριωτικές δυνάμεις. Η αμερικάνικη κατοχή με τους λακέδες της απτή μια. Όλες οι πατριωτικές δυνάμεις από την άλλη.
Η δολοφονία του Μπελογιάννη απέδειξε σε κάθε άνθρωπο καλής θέλησης μέσα στην ΕΠΕΚ πως ο Πλαστήρας είναι Ιούδας της Δημοκρατίας, ένας δήμιος, ένα άθλιο οργανέτο της αμερικάνικης κατοχής. Αν ήθελε ο Πλαστήρας δεν θα εκτελούνταν ο Μπελογιάννης. Αυτό είναι φανερό για κάθε τίμιο άνθρωπο. Μετά τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη οι αυταπάτες σε στελέχη και μέλη της ΕΠΕΚ για το ρόλο του Πλαστήρα αποτελούν έγκλημα σε βάρος του λαού και της πατρίδας. Το καθήκον κάθε τίμιου ανθρώπου μέσα στην ΕΠΕΚ και το κόμμα των φιλελευθέρων, είναι να ξεχωρίσει τις ευθύνες του από τους προδότες της πατρίδας και τους δολοφόνους των καλύτερων παιδιών της. Η κοινή πάλη που έγινε για τη σωτηρία του Μπελογιάννη πρέπει ν’ αποτελέσει αφετηρία για συσπείρωση όλων των πατριωτικών  - δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας.
Σήμερα στις 4 η ώρα έπαψε να χτυπάει η φλογερή καρδιά ενός μεγάλου αγωνιστή του Λαού της Ελλάδας και της φιλειρηνικής ανθρωπότητας. Έδωσε όλες τις δυνάμεις του και την ίδια τη ζωή του για την απελευθέρωση της Ελλάδας, για τη νίκη των δυνάμεων της Ειρήνης της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού σ’ όλο το κόσμο.
Ο Μπελογιάννης έπεσε από αμερικανικά βόλια που τάριξαν οι δήμιοι Πλαστήρας – Βενιζέλος. Ο Μπελογιάννης όμως ζει μέσα στις καρδιές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο Μπελογιάννης πέρασε στο πάνθεο των Μεγάλων ηρώων της προοδευτικής ανθρωπότητας. Η ανδρεία πάλη του και μέσα στο μοναρχοφασιστικό δικαστήριο και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, εμπνέει εκατομμύρια ανθρώπων σ΄ όλο το κόσμο στην πάλη τους για την υπεράσπιση της ειρήνης για ένα καλύτερο μέλλον.
Οι αγωνιστές της Ελλάδας θα τιμήσουν τη μνήμη του Μεγάλου Εθνικού Λαϊκού ήρωα Νίκου Μπελογιάννη με πιο μεγάλη, πιο ακούραστη και θαρραλέα πάλη για την ενότητα όλων των πατριωτικών δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας. Μόνο αυτή η ενότητα και η πάλη μπορεί να φράξει το δρόμο στον Παπάγο, να σώσει την Ελλάδα και το λαό της απ’ την πολεμική καταστροφή.
Κατάρα στους προδότες και δολοφόνους.
Πατριωτική ενότητα και πάλη, και η νίκη θάναι του λαού και της Ελλάδας.
Στο πλευρό μας έχουμε το πανίσχυρο στρατόπεδο της ειρήνης και το σημαιοφόρο του Μεγάλο Στάλιν, που τόσο θερμά παραστάθηκε στο λαό μας και στη πάλη του για τη σωτηρία του Μπελογιάννη.
Πιο ψηλά τη σημαία της πατριωτικής δημοκρατικής ενότητας και πάλης.
30 του Μάρτη 1952
Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Η ΠΡΟΚΥΡΗΞΗ ΤΗΣ «ΚΕ» ΤΟΥ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ

«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 20.01.1952, ΠΟΛΩΝΙΑ
 

Στις 21 Γενάρη τελείωσε το δρόμο της ζωής του ο σ. Λένιν.
Πέθανε ο άνθρωπος που ίδρυσε το ατσαλένιο μας κόμμα, το έχτιζε από χρόνο σε χρόνο, το οδηγούσε κάτω από τα χτυπήματα του τσαρισμού, το δίδασκε και το σφυρηλατούσε στη λυσσώδικη πάλη ενάντια στους προδότες της εργατικής τάξης, στους ταλαντευόμενους, στους λιποτάκτες. Πέθανε ο άνθρωπος, που με την καθοδήγησή του, οι ακατανίκητες γραμμές των μπολσεβίκων μάχονταν το 1905, υποχωρούσαν το καιρό της αντίδρασης, ξαναπερνούσαν στην επίθεση, ήταν στις πρώτες γραμμές των αγωνιστών ενάντια στην απολυταρχία, μπόρεσαν να τσακίσουν, να ξεσκεπάσουν, να ανατρέψουν την ιδεολογική κυριαρχία των μενσεβίκων και των εσέρων. Πέθανε ο άνθρωπος, που κάτω από την μαχητική του αρχηγία το κόμμα μας μπαρουτοκαπνισμένο, σήκωσε με το κυρίαρχο χέρι του την κόκκινη σημαία του Οκτώβρη σε όλη τη χώρα, σάρωσε την αντίσταση των εχθρών, στερέωσε γερά την κυριαρχία των εργαζομένων στην πρώην τσαρική Ρωσία. Πέθανε ο ιδρυτής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο αρχηγός του παγκόσμιου προλεταριάτου, ο αρχηγός του παγκόσμιου κομμουνισμού, η αγάπη και η περηφάνια του διεθνούς προλεταριάτου, η σημαία της καταπιεζόμενης Ανατολής το κεφάλι της δικτατορίας των εργατών στη Ρωσία.
Ποτέ ακόμα, υστέρα απτό Μαρξ, η ιστορία του μεγάλου απελευθερωτικού κινήματος του προλεταριάτου δεν έβγαλε μια τέτοια γιγάντια μορφή, σαν τον νεκρό αδελφό, δάσκαλο, φίλο μας. Ο,τι πραγματικά μεγάλο και ηρωικό έχει το προλεταριάτο – το μυαλό το ατρόμητο, η θέληση η σιδερένια, η άκαμπτη, η σταθερή, που κατανικά τα πάντα, το μίσος το ιερό, το θανάσιμο μίσος ενάντια στη δουλεία και την καταπίεση, το επαναστατικό πάθος που κινάει βουνά, η απεριόριστη πίστη στις δημιουργικές δυνάμεις των μαζών, η τεράστια οργανωτική μεγαλοφυΐα – όλα αυτά βρήκαν τη μεγαλόπνοη ενσάρκωσή τους στο Λένιν, που το άνομά του έγινε σύμβολο του νέου κόσμου απτή δύση ως την ανατολή, απτό νότο ως το βορρά.
Ο Λένιν ήξερε όσο κανένας άλλος να βλέπει και το μεγάλο και το μικρό, να προλέγει και τις πιο τεράστιες στροφές της Ιστορίας και ταυτόχρονα να υπολογίζει κα να χρησιμοποίει την παραμικρότερη λεπτομέρεια. Ήξερε όταν ήταν ανάγκη να υποχωρεί και να προετοιμάσει νέα επίθεση. Δεν γνώριζε καμιά στερεοτύπη φόρμουλα. Καμιά παρωπίδα δεν είχαν τα σοφά, διορατικά του μάτια. Γιατί ήταν ο γεννημένος αρχηγός του προλεταριακού στρατού, η μεγαλοφυΐα της εργατικής τάξης.
«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 31.01.1952, Πολωνία

Αναρτήθηκε από Εφημερίδα Ανασύνταξη στις 4:32 μμ 0 σχόλια
Ετικέτες «Δημοκράτης», ΚΚΣΕ (μπ.), Λένιν

ΖΕΙ ΑΘΑΝΑΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ

Σήμερα κλείνουν 28 χρόνια απ’τη μέρα που πέθανε ο Λένιν, ο ιδρυτής του Μπολσεβίκικου κόμματος και του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στο κόσμο, ο φλογερός επαναστάτης κι αγωνιστής για τα δίκαια της εργατικής τάξης, ο μεγαλοφυής αρχηγός και δάσκαλος όλων των εργαζομένων μαζών του κόσμου που τις ανύψωσε σε δημιουργούς της ιστορίας, σε σκαπανείς της καινούργιας ζωής, πούναι απαλλαγμένη από τη δυστυχία, τα δάκρυα και την αθλιότητα.
Ο θάνατός του λύπησε τον Παρία ινδό, το σκλάβο της Ροδεσίας, το γάλλο ανθρακωρύχο, το βασανισμένο έλληνα, μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες που στις πέντε ηπείρους ποτίζουν τη γη με τα δάκρυα και τον ιδρώτα και παλεύουν για το ξεσκλάβωμά τους.
Ο θάνατος του Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν ήταν μια μεγάλη απώλεια για το διεθνές προλεταριάτο, γιατί δεν ήταν αρχηγός μονάχα του ρούσσικου προλεταριάτου, μα ολάκερου του καταπιεζόμενου κόσμου.
Τ' όνομά του έγινε σύμβολο της πάλης όλων των υπόδουλων λαών. Τα έργα του εμπνέουν εκατομμύρια ανθρώπους που παλεύουν για λευτεριά, ειρήνη και δημοκρατία.
Ως τη τελευταία του πνοή η κύρια φροντίδα του ήταν ν’ ανεβάζει όλο και πιο ψηλά το μαρξισμό.
Είναι ο κορυφαίος της επιστήμης, ο άφθαστος δεξιοτέχνης της υλιστικής διαλεκτικής, που τσάκιζε ατρόμητα τις παλιές και ξεπερασμένες αντιλήψεις, προωθώντας και λύνοντας τα καινούργια προβλήματα πούβαζε η ζωή.
Δεν υπάρχει ζήτημα που να συνδέεται με το εργατικό κίνημα που να μη καταπιάστηκε να το εξετάσει.
Ο Λένιν είναι η μεγαλύτερη μεγαλοφυΐα όλων των καιρών κι όλων των λαών με τεράστιες γνώσεις και γεροδεμένες με το λαό, που κανένας άλλος δεν τον αγάπησε με τέτοιο πάθος, με τέτοια φλόγα, όπως ο ίδιος.
Γι’αυτό το ακατανίκητό του έργο έμεινε αθάνατο, γι’αυτό τ' όνομά του θα το προφέρουν αιώνια όλες οι γενιές και θα ζει στο μυαλό και τις καρδιές ολάκερου του εργαζομένου λαού και θα φωτίζει το δρόμο για το θρίαμβο του κομμουνισμού.
«Να θυμάστε, να αγαπάτε, να μελετάτε τον Ίλιτς το δάσκαλό μας, τον αρχηγό μας.
Να παλεύετε και να νικάτε τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχτρούς όπως κι ο Ίλιτς.
Να χτίζετε την καινούργια ζωή, τον καινούργιο τρόπο ζωής, την καινούργια κουλτούρα, όπως κι ο Ίλιτς.
Ποτέ να μη παραιτείστε απ’τα μικρά ζητήματα γιατί απ’το μικρό γίνεται το μεγάλο – να μια απ’τις σπουδαίες εντολές του Ίλιτς – έγραφε ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν την πρώτη επέτειο απ’το θάνατο του Λένιν.
Ακολουθώντας τα σοφά λόγια του συνεχιστή του έργου του Λένιν οι σοβιετικοί λαοί άρχισαν να ζουν και να εργάζονται όπως κι ο Λένιν.
Οι εντολές του Μεγάλου κι αθανάτου Λένιν βρήκαν την ενσάρκωσή τους στα σταλινικά έργα του κομμουνισμού, στην ηρωική ειρηνική δουλειά των σοβιετικών εργατών και των κολχόζνικων, στις επιτυχίες της σοβιετικής επιστήμης, στη σοβιετική τέχνη, στη λογοτεχνία και σ’όλες τις εκδηλώσεις της δημιουργικής δουλειάς της καινούργιας σταλινικής γενιάς που στέκει σήμερα άγρυπνος φρουρός της παγκόσμιας ειρήνης και δημοκρατίας.
Το έργο του Λένιν ζει και νικάει στο ηρωικό ΚΚΣΕ (μπ) στο πανίσχυρο σοβιετικό κράτος. Ζει και θριαμβεύει το αθάνατο έργο του στις χώρες των Λαϊκών Δημοκρατιών που χτίζουν τον σοσιαλισμό, ζει στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των λαών της Ανατολής, στο άνδρωμα του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.
Ο Λενινισμός εξοπλίζει με αφάνταστο ηρωισμό και μ’ανείπωτο θάρρος και τόλμη τον αδούλωτο κορεάτικο λαό που παλεύει ενάντια στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Το έργο του Λένιν ζει και καθοδήγει τους ατρόμητους γιουγκοσλάβους πατριώτες που παλεύουν ενάντια στο ματωβαμένο καθεστώς της τιτοφασιστικής μαφίας. Το έργο και όνομα του Λένιν ζει στη μαρτυρική κι ηρωική Ελλάδα μας. Στη Μακρόνησο, στον Άη Στράτη, στα Γιούρα και τη Κέρκυρα, στις φυλακές της Ακροναυπλίας, του Αβέρωφ και του Γεντή Κουλέ, που δεκάδες χιλιάδες μαχητές της λευτεριάς, της δημοκρατίας της ειρήνης κρατάν ψηλά τη σημαία του Λενινισμού. Το έργο του Λένιν ζει στη ψυχή του Γλέζου, Αμπατιέλου, στον Μπελογιάννη, σε κάθε ψυχή έλληνα και σλαβομακεδόνα που κάτω απτήν καθοδήγηση του ΚΚΕ παλεύει ενάντια στο μοναρχοφασισμό και τους αμερικάνους καταχτητές.
Το έργο του Λένιν ζει και καθοδήγει όλους εμάς τους εκπατρισμένους που ζούμε στη φιλόξενη τούτη Λ. Δημοκρατία. Ζει στους ουντάρνικους και πρωτοπόρους εργάτες μας, στα εργοστάσια και τα σοβχόζ, στο κολχόζ μας «Νέα Ζωή» και στους παιδικούς σταθμούς και κρατά άσβεστη την αγάπη προς την πατρίδα μας που στενάζει κάτω απτή μαύρη σκλαβιά της αμερικανοκρατίας.
Η ανθρωπότητα αιώνια θα ευγνωμονεί το φωτεινό αστέρι του Λένιν που την οδηγάει μπροστά και πάντα μπροστά προς το θρίαμβο του κομμουνισμού σ’ολάκερο τον κόσμο.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΛΕΝΙΝ

«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 20.01.1952, Πολωνία

«. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Το Μάρτη του 1923 η κατάσταση της υγείας του Λένιν πάλι χειροτέρεψε. Στις 9 του Μάρτη έπαθε νέα προσβολή της αρρώστιας, αυτή τη φορά πολύ βαριά. Ο Λένιν έπεσε στο κρεβάτι.
Δεν μπόρεσε να πάρει μέρος στις εργασίες του 12 συνεδρίου του κόμματος, που έγινε τον Απρίλη του 1923.
Ήταν το πρώτο συνέδριο ύστερα από την κατάληψη της εξουσίας απτούς μπολσεβίκους όπου ο Λένιν δεν μπόρεσε να παρευρεθεί.
Το 12 συνέδριο του κόμματος πήρε υπόψη στις αποφάσεις του όλες τις υποδείξεις του Λένιν, που δοθήκαν στα τελευταία του γράμματα και άρθρα. Σύμφωνα με γραπτή δήλωση του Λένιν το 12 συνέδριο αποφάσισε να συνενώσει την ΚΕ έλεγχου του κόμματος και την εργατοαγροτική επιθεώρηση σένα σώμα έλεγχου του κράτους και του κόμματος.
Στον οργανισμό αυτό ανατέθηκαν υπεύθυνα καθήκοντα: Να περιφρουρεί τη ενότητα του κόμματός μας, να στερεώνει την κομματική και κρατική πειθαρχία, να καλυτερεύει με όλα τα μέσα το μηχανισμό του σοβιετικού κράτους.
Ως το Μάη η κατάσταση της υγείας του Λένιν δεν είχε αξιοσημείωτη βελτίωση. Στα μέσα του Μάη τον πήγαν στο Γκόρκι. Εκεί, από το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιούλη, η υγεία του Λένιν ξανάρχισε να καλυτερεύει.
Στις 9 του Οκτώβρη 1923 ο Λένιν ήρθε για μερικές ώρες στη Μόσχα. Πέρασε από το διαμέρισμά του, έριξε μια ματιά στην αίθουσα συνεδριάσεων, πήγε στο γραφείο του στο Κρεμλίνο, πέρασε από τους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας, επισκέφθηκε τη γεωργική έκθεση και ξανάφυγε για το Γκόρκι.
Ήταν η τελευταία φορά που ο Λένιν ήρθε στη Μόσχα.
Στις 21 του Γενάρη 1924 στις 6 το βράδυ, αναπάντεχα για όλους, άρχισε μια δυνατή κρίση της αρρώστιας του. Ο Λένιν έχασε τις αισθήσεις του. Στις 6 και 50 το βράδυ ο Λένιν πέθανε στο Γκόρκι από εγκεφαλική αιμορραγία.
Πέθανε εκείνος που ενσάρκωνε μέσα του ολόκληρη τη ρωσική επανάσταση, εκείνος που την κυοφόρησε στο μυαλό του, την προετοίμασε, την πραγματοποίησε, της έσωσε. Ο Λένιν είναι ο μεγαλύτερος και από κάθε άποψη ο αγνότερος από τους δημιουργούς της ιστορίας. Ο άνθρωπος που περισσότερα απ’αυτόν κανείς δεν έκανε για τους ανθρώπους [Μπαρμπύς].
Ο θάνατος του Λένιν, του αρχηγού, του δασκάλου, ήταν ένα βαρύ χτύπημα για το κόμμα, την εργατική τάξη, τις λαϊκές μάζες της χώρας μας, τους εργαζόμενους όλου του κόσμου.
Ο θάνατος του Λένιν προκάλεσε αγαλλίαση στο στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών. Πίστευαν πως δίχως το Λένιν η προλεταριακή δικτατορία θα χαθεί.
Ο θάνατος του Λένιν έδωσε φτερά και σε κείνους που προσπαθούσαν να βγάλουν το κόμμα από το λενινιστικό δρόμο : υπολόγιζαν πως δίχως τον Λένιν θα καταφέρουν να αλλάξουν την μπολσεβίκικη φύση του λενινιστικού κόμματος.
Οι εχθροί γελαστήκαν σκληρά. Δεν πήραν υπόψη τους πως ο Λένιν έδωσε στα χέρια του κόμματός του ακατανίκητο όπλο της ατρόμητης και λαμπρής σκέψης του, το όπλο του λενινισμού. Ο Λένιν έσπειρε μέσα στο κόμμα το φλογερό του μισός για το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς, τη σιδερένια του θέληση για το γκρέμισμα αυτού του καθεστώτος, για τη δημιουργία του κομμουνισμού. Ο Λένιν δίδαξε αυτό το κόμμα να μη φοβάται τις δυσκολίες, να μην υποχωρεί στην κούραση, στις απογοητεύσεις, στις ταλαντεύσεις.
Τη νύχτα της 21 προς τις 22 του Γενάρη συνήλθε η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του μπολσεβίκικου κόμματος.
Στις 22 του Γενάρη η κεντρική επιτροπή απεύθυνε στο κόμμα, σε όλους τους εργαζομένους μια προκήρυξη για το θάνατο του Λένιν.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .»
( Από το βιβλίο «Σύντομη σκιαγραφία της ζωής και της δράσης του Λένιν»)

ΚΚΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ

«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 21/11/1950
Τα 32 χρόνια της δοξασμένης ζωής και δράσης του ΚΚΕ είναι όλα χρόνια σκληρών ακατάπαυστων αγώνων, δοκιμασιών, μπολσεβίκικου ηρωισμού.
Από την εποχή κι’ όλας που ιδρύεται το ΚΚΕ και εμφανίζεται στο στίβο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων στην Ελλάδα, έχει να αντιπαραταχτεί και να παλέψει σκληρά με την αστοτσιφλικάδική τάξη που μονοπωλιακά κι’ ανεμπόδιστα κυβερνάει ως τα τότε την Ελλάδα και κρατάει το λαό μας κάτω από φριχτή καταπίεση και πισωδρόμηση.
Η μεγαλοϊδεάτικη και αντιδραστική άρχουσα τάξη διέκρινε στο ΚΚΕ έναν επικίνδυνο εχθρό γι’ αυτό και πασκίζει με κάθε μέσο και τρόπο να τον καταπολεμήσει και να τον εξοντώσει.
Στα 1922 πέφτει στις επάλξεις του αγώνα για τη λευτεριά του λαού ο πρωτομάρτυρας του Κόμματος σ. Λιγδόπουλος. Δυο χρόνια αργότερα στα 1924, στην πρώτη μαχητική Πρωτοχρονιά που γνώρισε η Αθήνα, τα πεζοδρόμιά της βάφονται με το άλυκο αίμα των προλετάριων που διαδηλώνουν κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Σ΄ αυτή τη σύγκρουση δίνει τη ζωή του ένας άλλος αλησμόνητος ήρωας της εργατιάς, ο Πατλάκας.
Το Κόμμα μας γεννημένο κι’ αναθρεμμένο από την εργατική τάξη, αρχίζει να φυτεύει κι’ απλώνει τις ρίζες του όλο και σε πλατύτερες λαϊκές μάζες. Ριζοφυτεύεται στην καρδιά του λαού κι’ από κει αντλεί την ακατάβλητη δύναμή του σαν ένας δεύτερος Ανταίος.
Στα 1926 με τη δικτατορία του Παγκάλου κάνει μια σκληρή πάλη για το γκρέμισμά της. Αποκορύφωμα της αντιδικτατορικής αυτής πάλης είναι η μάχη που δίνουν οι κομμουνιστές, επικεφαλής του λαού στην Αθήνα, όπου ξαναβάφονται με λαϊκό αίμα τα πεζοδρόμιά της.
Ένα πρωτοπαλλήκαρο στη σύγκρουση εκείνη ήταν και ο αητός του Κόμματός μας σ. Νίκος Ζαχαριάδης.
Το Κόμμα αρχίζει πια να μπαίνει στο στάδιο των συνεχών ταξικών αγώνων και συγκρούσεων.
Αρχίζουν οι διώξεις των κομμουνιστών, οι φυλακίσεις, οι εξορίες, οι δοκιμασίες, το «ιδιώνυμο» και κάθε λογής κυνηγητό. Αλλά το ΚΚΕ απόχτησε πια αντοχή και πείρα. Τα στελέχη του και τα μέλη του ατσαλώνονται κι’ αφοσιώνονται στον αγώνα.
Η έκκληση της Κομμουνιστικής Διεθνούς δίνει με τις συμβουλές της καινούρια δύναμη και μαχητικό παλμό στους κομμουνιστές της Ελλάδας και το ΚΚΕ αρχίζει εντονώτερα τους οργανωτικούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς του αγώνες.
Με τις ιστορικές αποφάσεις της 6^ης Ολομέλειας του 1934 καθορίζει οριστικά τον ορίζοντα και την προοπτική του.
Νέοι μαζικοί αγώνες αρχινάνε και καινούργιες ένδοξες σελίδες γράφονται στο μαρτυρολόγιο του ΚΚΕ.
Το 1936 είναι μια χρονιά που το ΚΚΕ δίνει μαζικές σπονδές-υπέρτατη θυσία στο βωμό της λευτεριάς.
Θεσσαλονίκη-Καλαμάτα-Αλιβέρι-Αγρίνι-Ηράκλειο Κρήτης κι’ άλλες ακόμα πόλεις και μεριές ποτίζονται με το αίμα των ηρώων προλετάριων του ΚΚΕ..
Η Μεταξική δικτατορία βάζει το ΚΚΕ στην πιο σκληρή ως τα τότε δοκιμασία.
Αξέχαστες και φωτεινές θα παραμείνουν οι μορφές των ηρώων του Κόμματος Μαλτέζου, Βαλιανάτου, Μαρουκάκη, Σταυρίδη, Λαζαρίδη, Ωρολογά και άλλων.
Οι θέσεις που δίνει το ΚΚΕ για το λυτρωμό του λαού και τη λευτεριά της Ελλάδας από τους ξένους και ντόπιους υποδουλωτές και εκμεταλλευτές έδειξαν κι’ απόδειξαν πια περίτρανα πως το ΚΚΕ είναι το μοναδικό Κόμμα που παλεύει για το καλό του λαού.
Ο Μεταξάς φυλάκισε κι’ εξόρισε χιλιάδες κομμουνιστές κι’ ολάκερη σχεδόν την ηγεσία του Κόμματος. Υπόβαλε τους κομμουνιστές στα πιο φριχτά κι’ απάνθρωπα βασανιστήρια. Μα δεν μπόρεσε να πετύχει με κανένα τρόπο ο Μανιαδάκης το σκοπό του που ήταν η εξόντωση του Κόμματος.
Η Ακροναυπλία, η Κέρκυρα, το Ιντζεδίν, η Αίγινα, τα κάτεργα και τα ξερονήσια έγιναν τα καινούρια ταμπούρια και φρούρια του ΚΚΕ, οι Ακροπόλης του κομμουνισμού στην Ελλάδα και τα καινούρια, ανώτερα μπολσεβίκικα σχολειά, σωστοί πανίεροι ναοί του αγώνα.
Οι φασίστες χτύπησαν την Ελλάδα πισώπλατα.
Η πρώτη φωνή της αντίστασης ακούστηκε μέσα από το μπουντρούμι της Κέρκυρας και καλούσε το λαό σε γενικό και ασταμάτητο ξεσηκωμό ενάντια στο φασίστα επιδρομέα. Ήταν η φωνή του αρχηγού δεσμώτη που – όπως πάντα – άρχιζε τον αγώνα για το λαό και την πατρίδα.
Αφάνταστοι κι’ αμέτρητοι είναι οι ηρωισμοί και χιλιάδες τα θύματα – μέλη και στελέχη – που έδωσε το ΚΚΕ στον 4χρονο αγώνα του ενάντια στους χιτλεροφασίστες καταχτητές.
Κορώνα του λαού και του Κόμματος είναι οι 200 του Χαϊδαριού, με τους Σουκανζίδη, Ασχτσιβασίλη, Ρεμπούτσικα, Γρηγοράτο, η μεγαλομάρτυρας του Κόμματος Ηλέκτρα, το ατρόμητο παλληκάρι της ΚΕ Γαμβέτας, που φτάσανε στην ψηλότερη κορφή της λαϊκής και κομματικής αρετής.
Στη 2^η κατοχή πάλι το ΚΚΕ γίνεται οργανωτής, καθοδηγητής και κύριος αιμοδότης του καινούριου ένοπλου αγώνα ενάντια στους ανγλοαμερικάνους και το μοναρχοφασισμό. Εκατοντάδες μέλη και στελέχη πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς.
Δεκατέσσερα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ εκτελέστηκαν απ’ τους μοναρχοφασίστες ή έπεσαν στα μέτωπα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι μορφές του Στέργιου Αναστασιάδη, Άριστου Βασιλειάδη, Μήτσου Παπαρήγα, Νίκου Αραμπατζή, Νίκου Ζαγουρτζή, Γιώργη Τσιτήλου, Βασίλη Μαρκεζίνη, Αδάμ Μουζενίδη, Στέφανου Γκιουζέλη και άλλων.
Το παράδειγμα του Αρελάκη, της Ελευθεριάδου, της Βασιλειάδου, της Γκίνη, της Κουσάντζα, του Κούκουρα, του Διαμαντή, του Ζάρρα, του Τριανταφύλλου, του Πάνου, του Παπαδημητρίου, του Παλιούρα, του Καρτσιώτη, κλπ., γίνεται σύμβολο για κάθε κομμουνιστή και αγωνιστή και του δείχνει το δρόμο πως πρέπει να ζουν, να παλεύουν, να πολεμούν και να πεθαίνουν οι μπολσεβίκοι.
Κάτω απ’ τη μαρτυρική Ελλάδα στεντόρεια αντηχεί η φωνή και η πάλη των κουκουέδων.
Τα Μακρονήσια, τα στρατόπεδα, οι φυλακές, οι εκτελέσεις και το εξοντωτικό όργιο του ξενοδίαιτου μοναρχοφασισμού ενάντια στο λαό και τους αγωνιστές του δε λύγισαν τους κομμουνιστές. Αντίθετα τους άναψαν βαθύτερο και φλογερώτερο το μίσος και σήμερα φυλακισμένοι κι’ εξόριστοι συντονίζουν με όλους τους συντρόφους τον αγώνα τους για τη λευτεριά και την ειρήνη.
Ο λαός της Ελλάδας έβαλε πια το ΚΚΕ στην καρδιά του και από κει καμιά δύναμη δε θα το βγάλει.
Το ΚΚΕ στα 32 χρόνια της ύπαρξής του δοκιμάστηκε μπροστά στο λαό με τεράστιες θυσίες κι’ αναρίθμητους ηρωϊσμούς.
Πιστό και σήμερα και αφοσιωμένο στη λαϊκή υπόθεση και στον προλεταριακό του διεθνισμό, με ξεκαθαρισμένες τις γραμμές του απ’ τα εχθρικά και οπορτουνιστικά, διαλυτικά, λιπόψυχα στοιχεία είναι έτοιμο να δώσει αδίσταχτα όσες θυσίες κι’ αν χρειαστούν ακόμη για να μη γίνει η Ελλάδα βάση των ιμπεριαλιστών για τον πόλεμο ενάντια στις ΛΔ και τη Σ Ε.
Το ΚΚΕ αναπόσπαστο και συστατικό κομμάτι του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, έχοντας σημαία του το Μαρξισμό-Λενινισμό και δάσκαλό του το Μεγάλο Στάλιν θα οδηγήσει σίγουρα το λαό στη νίκη με αρχηγό και καθοδηγητή το πιο άξιο και δοκιμασμένο παιδί του, το σ. Ν. Ζαχαριάδη.
«Δημοκράτης», φ. 143, 21/11/1950, Πολωνία