«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 21/11/1950
Τα 32 χρόνια της δοξασμένης ζωής και δράσης του ΚΚΕ είναι όλα χρόνια σκληρών ακατάπαυστων αγώνων, δοκιμασιών, μπολσεβίκικου ηρωισμού.
Από την εποχή κι’ όλας που ιδρύεται το ΚΚΕ και εμφανίζεται στο στίβο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων στην Ελλάδα, έχει να αντιπαραταχτεί και να παλέψει σκληρά με την αστοτσιφλικάδική τάξη που μονοπωλιακά κι’ ανεμπόδιστα κυβερνάει ως τα τότε την Ελλάδα και κρατάει το λαό μας κάτω από φριχτή καταπίεση και πισωδρόμηση.
Η μεγαλοϊδεάτικη και αντιδραστική άρχουσα τάξη διέκρινε στο ΚΚΕ έναν επικίνδυνο εχθρό γι’ αυτό και πασκίζει με κάθε μέσο και τρόπο να τον καταπολεμήσει και να τον εξοντώσει.
Στα 1922 πέφτει στις επάλξεις του αγώνα για τη λευτεριά του λαού ο πρωτομάρτυρας του Κόμματος σ. Λιγδόπουλος. Δυο χρόνια αργότερα στα 1924, στην πρώτη μαχητική Πρωτοχρονιά που γνώρισε η Αθήνα, τα πεζοδρόμιά της βάφονται με το άλυκο αίμα των προλετάριων που διαδηλώνουν κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Σ΄ αυτή τη σύγκρουση δίνει τη ζωή του ένας άλλος αλησμόνητος ήρωας της εργατιάς, ο Πατλάκας.
Το Κόμμα μας γεννημένο κι’ αναθρεμμένο από την εργατική τάξη, αρχίζει να φυτεύει κι’ απλώνει τις ρίζες του όλο και σε πλατύτερες λαϊκές μάζες. Ριζοφυτεύεται στην καρδιά του λαού κι’ από κει αντλεί την ακατάβλητη δύναμή του σαν ένας δεύτερος Ανταίος.
Στα 1926 με τη δικτατορία του Παγκάλου κάνει μια σκληρή πάλη για το γκρέμισμά της. Αποκορύφωμα της αντιδικτατορικής αυτής πάλης είναι η μάχη που δίνουν οι κομμουνιστές, επικεφαλής του λαού στην Αθήνα, όπου ξαναβάφονται με λαϊκό αίμα τα πεζοδρόμιά της.
Ένα πρωτοπαλλήκαρο στη σύγκρουση εκείνη ήταν και ο αητός του Κόμματός μας σ. Νίκος Ζαχαριάδης.
Το Κόμμα αρχίζει πια να μπαίνει στο στάδιο των συνεχών ταξικών αγώνων και συγκρούσεων.
Αρχίζουν οι διώξεις των κομμουνιστών, οι φυλακίσεις, οι εξορίες, οι δοκιμασίες, το «ιδιώνυμο» και κάθε λογής κυνηγητό. Αλλά το ΚΚΕ απόχτησε πια αντοχή και πείρα. Τα στελέχη του και τα μέλη του ατσαλώνονται κι’ αφοσιώνονται στον αγώνα.
Η έκκληση της Κομμουνιστικής Διεθνούς δίνει με τις συμβουλές της καινούρια δύναμη και μαχητικό παλμό στους κομμουνιστές της Ελλάδας και το ΚΚΕ αρχίζει εντονώτερα τους οργανωτικούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς του αγώνες.
Με τις ιστορικές αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1934 καθορίζει οριστικά τον ορίζοντα και την προοπτική του.
Νέοι μαζικοί αγώνες αρχινάνε και καινούργιες ένδοξες σελίδες γράφονται στο μαρτυρολόγιο του ΚΚΕ.
Το 1936 είναι μια χρονιά που το ΚΚΕ δίνει μαζικές σπονδές-υπέρτατη θυσία στο βωμό της λευτεριάς.
Θεσσαλονίκη-Καλαμάτα-Αλιβέρι-Αγρίνι-Ηράκλειο Κρήτης κι’ άλλες ακόμα πόλεις και μεριές ποτίζονται με το αίμα των ηρώων προλετάριων του ΚΚΕ..
Η Μεταξική δικτατορία βάζει το ΚΚΕ στην πιο σκληρή ως τα τότε δοκιμασία.
Αξέχαστες και φωτεινές θα παραμείνουν οι μορφές των ηρώων του Κόμματος Μαλτέζου, Βαλιανάτου, Μαρουκάκη, Σταυρίδη, Λαζαρίδη, Ωρολογά και άλλων.
Οι θέσεις που δίνει το ΚΚΕ για το λυτρωμό του λαού και τη λευτεριά της Ελλάδας από τους ξένους και ντόπιους υποδουλωτές και εκμεταλλευτές έδειξαν κι’ απόδειξαν πια περίτρανα πως το ΚΚΕ είναι το μοναδικό Κόμμα που παλεύει για το καλό του λαού.
Ο Μεταξάς φυλάκισε κι’ εξόρισε χιλιάδες κομμουνιστές κι’ ολάκερη σχεδόν την ηγεσία του Κόμματος. Υπόβαλε τους κομμουνιστές στα πιο φριχτά κι’ απάνθρωπα βασανιστήρια. Μα δεν μπόρεσε να πετύχει με κανένα τρόπο ο Μανιαδάκης το σκοπό του που ήταν η εξόντωση του Κόμματος.
Η Ακροναυπλία, η Κέρκυρα, το Ιντζεδίν, η Αίγινα, τα κάτεργα και τα ξερονήσια έγιναν τα καινούρια ταμπούρια και φρούρια του ΚΚΕ, οι Ακροπόλης του κομμουνισμού στην Ελλάδα και τα καινούρια, ανώτερα μπολσεβίκικα σχολειά, σωστοί πανίεροι ναοί του αγώνα.
Οι φασίστες χτύπησαν την Ελλάδα πισώπλατα.
Η πρώτη φωνή της αντίστασης ακούστηκε μέσα από το μπουντρούμι της Κέρκυρας και καλούσε το λαό σε γενικό και ασταμάτητο ξεσηκωμό ενάντια στο φασίστα επιδρομέα. Ήταν η φωνή του αρχηγού δεσμώτη που – όπως πάντα – άρχιζε τον αγώνα για το λαό και την πατρίδα.
Αφάνταστοι κι’ αμέτρητοι είναι οι ηρωισμοί και χιλιάδες τα θύματα – μέλη και στελέχη – που έδωσε το ΚΚΕ στον 4χρονο αγώνα του ενάντια στους χιτλεροφασίστες καταχτητές.
Κορώνα του λαού και του Κόμματος είναι οι 200 του Χαϊδαριού, με τους Σουκανζίδη, Ασχτσιβασίλη, Ρεμπούτσικα, Γρηγοράτο, η μεγαλομάρτυρας του Κόμματος Ηλέκτρα, το ατρόμητο παλληκάρι της ΚΕ Γαμβέτας, που φτάσανε στην ψηλότερη κορφή της λαϊκής και κομματικής αρετής.
Στη 2η κατοχή πάλι το ΚΚΕ γίνεται οργανωτής, καθοδηγητής και κύριος αιμοδότης του καινούριου ένοπλου αγώνα ενάντια στους ανγλοαμερικάνους και το μοναρχοφασισμό. Εκατοντάδες μέλη και στελέχη πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς.
Δεκατέσσερα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ εκτελέστηκαν απ’ τους μοναρχοφασίστες ή έπεσαν στα μέτωπα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι μορφές του Στέργιου Αναστασιάδη, Άριστου Βασιλειάδη, Μήτσου Παπαρήγα, Νίκου Αραμπατζή, Νίκου Ζαγουρτζή, Γιώργη Τσιτήλου, Βασίλη Μαρκεζίνη, Αδάμ Μουζενίδη, Στέφανου Γκιουζέλη και άλλων.
Το παράδειγμα του Αρελάκη, της Ελευθεριάδου, της Βασιλειάδου, της Γκίνη, της Κουσάντζα, του Κούκουρα, του Διαμαντή, του Ζάρρα, του Τριανταφύλλου, του Πάνου, του Παπαδημητρίου, του Παλιούρα, του Καρτσιώτη, κλπ., γίνεται σύμβολο για κάθε κομμουνιστή και αγωνιστή και του δείχνει το δρόμο πως πρέπει να ζουν, να παλεύουν, να πολεμούν και να πεθαίνουν οι μπολσεβίκοι.
Κάτω απ’ τη μαρτυρική Ελλάδα στεντόρεια αντηχεί η φωνή και η πάλη των κουκουέδων.
Τα Μακρονήσια, τα στρατόπεδα, οι φυλακές, οι εκτελέσεις και το εξοντωτικό όργιο του ξενοδίαιτου μοναρχοφασισμού ενάντια στο λαό και τους αγωνιστές του δε λύγισαν τους κομμουνιστές. Αντίθετα τους άναψαν βαθύτερο και φλογερώτερο το μίσος και σήμερα φυλακισμένοι κι’ εξόριστοι συντονίζουν με όλους τους συντρόφους τον αγώνα τους για τη λευτεριά και την ειρήνη.
Ο λαός της Ελλάδας έβαλε πια το ΚΚΕ στην καρδιά του και από κει καμιά δύναμη δε θα το βγάλει.
Το ΚΚΕ στα 32 χρόνια της ύπαρξής του δοκιμάστηκε μπροστά στο λαό με τεράστιες θυσίες κι’ αναρίθμητους ηρωϊσμούς.
Πιστό και σήμερα και αφοσιωμένο στη λαϊκή υπόθεση και στον προλεταριακό του διεθνισμό, με ξεκαθαρισμένες τις γραμμές του απ’ τα εχθρικά και οπορτουνιστικά, διαλυτικά, λιπόψυχα στοιχεία είναι έτοιμο να δώσει αδίσταχτα όσες θυσίες κι’ αν χρειαστούν ακόμη για να μη γίνει η Ελλάδα βάση των ιμπεριαλιστών για τον πόλεμο ενάντια στις ΛΔ και τη Σ Ε.
Το ΚΚΕ αναπόσπαστο και συστατικό κομμάτι του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, έχοντας σημαία του το Μαρξισμό-Λενινισμό και δάσκαλό του το Μεγάλο Στάλιν θα οδηγήσει σίγουρα το λαό στη νίκη με αρχηγό και καθοδηγητή το πιο άξιο και δοκιμασμένο παιδί του, το σ. Ν. Ζαχαριάδη.
«Δημοκράτης», φ. 143, 21/11/1950, Πολωνία
Τα 32 χρόνια της δοξασμένης ζωής και δράσης του ΚΚΕ είναι όλα χρόνια σκληρών ακατάπαυστων αγώνων, δοκιμασιών, μπολσεβίκικου ηρωισμού.
Από την εποχή κι’ όλας που ιδρύεται το ΚΚΕ και εμφανίζεται στο στίβο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων στην Ελλάδα, έχει να αντιπαραταχτεί και να παλέψει σκληρά με την αστοτσιφλικάδική τάξη που μονοπωλιακά κι’ ανεμπόδιστα κυβερνάει ως τα τότε την Ελλάδα και κρατάει το λαό μας κάτω από φριχτή καταπίεση και πισωδρόμηση.
Η μεγαλοϊδεάτικη και αντιδραστική άρχουσα τάξη διέκρινε στο ΚΚΕ έναν επικίνδυνο εχθρό γι’ αυτό και πασκίζει με κάθε μέσο και τρόπο να τον καταπολεμήσει και να τον εξοντώσει.
Στα 1922 πέφτει στις επάλξεις του αγώνα για τη λευτεριά του λαού ο πρωτομάρτυρας του Κόμματος σ. Λιγδόπουλος. Δυο χρόνια αργότερα στα 1924, στην πρώτη μαχητική Πρωτοχρονιά που γνώρισε η Αθήνα, τα πεζοδρόμιά της βάφονται με το άλυκο αίμα των προλετάριων που διαδηλώνουν κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Σ΄ αυτή τη σύγκρουση δίνει τη ζωή του ένας άλλος αλησμόνητος ήρωας της εργατιάς, ο Πατλάκας.
Το Κόμμα μας γεννημένο κι’ αναθρεμμένο από την εργατική τάξη, αρχίζει να φυτεύει κι’ απλώνει τις ρίζες του όλο και σε πλατύτερες λαϊκές μάζες. Ριζοφυτεύεται στην καρδιά του λαού κι’ από κει αντλεί την ακατάβλητη δύναμή του σαν ένας δεύτερος Ανταίος.
Στα 1926 με τη δικτατορία του Παγκάλου κάνει μια σκληρή πάλη για το γκρέμισμά της. Αποκορύφωμα της αντιδικτατορικής αυτής πάλης είναι η μάχη που δίνουν οι κομμουνιστές, επικεφαλής του λαού στην Αθήνα, όπου ξαναβάφονται με λαϊκό αίμα τα πεζοδρόμιά της.
Ένα πρωτοπαλλήκαρο στη σύγκρουση εκείνη ήταν και ο αητός του Κόμματός μας σ. Νίκος Ζαχαριάδης.
Το Κόμμα αρχίζει πια να μπαίνει στο στάδιο των συνεχών ταξικών αγώνων και συγκρούσεων.
Αρχίζουν οι διώξεις των κομμουνιστών, οι φυλακίσεις, οι εξορίες, οι δοκιμασίες, το «ιδιώνυμο» και κάθε λογής κυνηγητό. Αλλά το ΚΚΕ απόχτησε πια αντοχή και πείρα. Τα στελέχη του και τα μέλη του ατσαλώνονται κι’ αφοσιώνονται στον αγώνα.
Η έκκληση της Κομμουνιστικής Διεθνούς δίνει με τις συμβουλές της καινούρια δύναμη και μαχητικό παλμό στους κομμουνιστές της Ελλάδας και το ΚΚΕ αρχίζει εντονώτερα τους οργανωτικούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς του αγώνες.
Με τις ιστορικές αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1934 καθορίζει οριστικά τον ορίζοντα και την προοπτική του.
Νέοι μαζικοί αγώνες αρχινάνε και καινούργιες ένδοξες σελίδες γράφονται στο μαρτυρολόγιο του ΚΚΕ.
Το 1936 είναι μια χρονιά που το ΚΚΕ δίνει μαζικές σπονδές-υπέρτατη θυσία στο βωμό της λευτεριάς.
Θεσσαλονίκη-Καλαμάτα-Αλιβέρι-Αγρίνι-Ηράκλειο Κρήτης κι’ άλλες ακόμα πόλεις και μεριές ποτίζονται με το αίμα των ηρώων προλετάριων του ΚΚΕ..
Η Μεταξική δικτατορία βάζει το ΚΚΕ στην πιο σκληρή ως τα τότε δοκιμασία.
Αξέχαστες και φωτεινές θα παραμείνουν οι μορφές των ηρώων του Κόμματος Μαλτέζου, Βαλιανάτου, Μαρουκάκη, Σταυρίδη, Λαζαρίδη, Ωρολογά και άλλων.
Οι θέσεις που δίνει το ΚΚΕ για το λυτρωμό του λαού και τη λευτεριά της Ελλάδας από τους ξένους και ντόπιους υποδουλωτές και εκμεταλλευτές έδειξαν κι’ απόδειξαν πια περίτρανα πως το ΚΚΕ είναι το μοναδικό Κόμμα που παλεύει για το καλό του λαού.
Ο Μεταξάς φυλάκισε κι’ εξόρισε χιλιάδες κομμουνιστές κι’ ολάκερη σχεδόν την ηγεσία του Κόμματος. Υπόβαλε τους κομμουνιστές στα πιο φριχτά κι’ απάνθρωπα βασανιστήρια. Μα δεν μπόρεσε να πετύχει με κανένα τρόπο ο Μανιαδάκης το σκοπό του που ήταν η εξόντωση του Κόμματος.
Η Ακροναυπλία, η Κέρκυρα, το Ιντζεδίν, η Αίγινα, τα κάτεργα και τα ξερονήσια έγιναν τα καινούρια ταμπούρια και φρούρια του ΚΚΕ, οι Ακροπόλης του κομμουνισμού στην Ελλάδα και τα καινούρια, ανώτερα μπολσεβίκικα σχολειά, σωστοί πανίεροι ναοί του αγώνα.
Οι φασίστες χτύπησαν την Ελλάδα πισώπλατα.
Η πρώτη φωνή της αντίστασης ακούστηκε μέσα από το μπουντρούμι της Κέρκυρας και καλούσε το λαό σε γενικό και ασταμάτητο ξεσηκωμό ενάντια στο φασίστα επιδρομέα. Ήταν η φωνή του αρχηγού δεσμώτη που – όπως πάντα – άρχιζε τον αγώνα για το λαό και την πατρίδα.
Αφάνταστοι κι’ αμέτρητοι είναι οι ηρωισμοί και χιλιάδες τα θύματα – μέλη και στελέχη – που έδωσε το ΚΚΕ στον 4χρονο αγώνα του ενάντια στους χιτλεροφασίστες καταχτητές.
Κορώνα του λαού και του Κόμματος είναι οι 200 του Χαϊδαριού, με τους Σουκανζίδη, Ασχτσιβασίλη, Ρεμπούτσικα, Γρηγοράτο, η μεγαλομάρτυρας του Κόμματος Ηλέκτρα, το ατρόμητο παλληκάρι της ΚΕ Γαμβέτας, που φτάσανε στην ψηλότερη κορφή της λαϊκής και κομματικής αρετής.
Στη 2η κατοχή πάλι το ΚΚΕ γίνεται οργανωτής, καθοδηγητής και κύριος αιμοδότης του καινούριου ένοπλου αγώνα ενάντια στους ανγλοαμερικάνους και το μοναρχοφασισμό. Εκατοντάδες μέλη και στελέχη πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς.
Δεκατέσσερα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ εκτελέστηκαν απ’ τους μοναρχοφασίστες ή έπεσαν στα μέτωπα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι μορφές του Στέργιου Αναστασιάδη, Άριστου Βασιλειάδη, Μήτσου Παπαρήγα, Νίκου Αραμπατζή, Νίκου Ζαγουρτζή, Γιώργη Τσιτήλου, Βασίλη Μαρκεζίνη, Αδάμ Μουζενίδη, Στέφανου Γκιουζέλη και άλλων.
Το παράδειγμα του Αρελάκη, της Ελευθεριάδου, της Βασιλειάδου, της Γκίνη, της Κουσάντζα, του Κούκουρα, του Διαμαντή, του Ζάρρα, του Τριανταφύλλου, του Πάνου, του Παπαδημητρίου, του Παλιούρα, του Καρτσιώτη, κλπ., γίνεται σύμβολο για κάθε κομμουνιστή και αγωνιστή και του δείχνει το δρόμο πως πρέπει να ζουν, να παλεύουν, να πολεμούν και να πεθαίνουν οι μπολσεβίκοι.
Κάτω απ’ τη μαρτυρική Ελλάδα στεντόρεια αντηχεί η φωνή και η πάλη των κουκουέδων.
Τα Μακρονήσια, τα στρατόπεδα, οι φυλακές, οι εκτελέσεις και το εξοντωτικό όργιο του ξενοδίαιτου μοναρχοφασισμού ενάντια στο λαό και τους αγωνιστές του δε λύγισαν τους κομμουνιστές. Αντίθετα τους άναψαν βαθύτερο και φλογερώτερο το μίσος και σήμερα φυλακισμένοι κι’ εξόριστοι συντονίζουν με όλους τους συντρόφους τον αγώνα τους για τη λευτεριά και την ειρήνη.
Ο λαός της Ελλάδας έβαλε πια το ΚΚΕ στην καρδιά του και από κει καμιά δύναμη δε θα το βγάλει.
Το ΚΚΕ στα 32 χρόνια της ύπαρξής του δοκιμάστηκε μπροστά στο λαό με τεράστιες θυσίες κι’ αναρίθμητους ηρωϊσμούς.
Πιστό και σήμερα και αφοσιωμένο στη λαϊκή υπόθεση και στον προλεταριακό του διεθνισμό, με ξεκαθαρισμένες τις γραμμές του απ’ τα εχθρικά και οπορτουνιστικά, διαλυτικά, λιπόψυχα στοιχεία είναι έτοιμο να δώσει αδίσταχτα όσες θυσίες κι’ αν χρειαστούν ακόμη για να μη γίνει η Ελλάδα βάση των ιμπεριαλιστών για τον πόλεμο ενάντια στις ΛΔ και τη Σ Ε.
Το ΚΚΕ αναπόσπαστο και συστατικό κομμάτι του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, έχοντας σημαία του το Μαρξισμό-Λενινισμό και δάσκαλό του το Μεγάλο Στάλιν θα οδηγήσει σίγουρα το λαό στη νίκη με αρχηγό και καθοδηγητή το πιο άξιο και δοκιμασμένο παιδί του, το σ. Ν. Ζαχαριάδη.
«Δημοκράτης», φ. 143, 21/11/1950, Πολωνία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου